De term alternative right of alt-right doet bij sommigen misschien een belletje rinkelen. Deze extreemrechtse groepering uit de VS beweegt zich voornamelijk online voort op sociale media en websites zoals reddit en 4chan. Via deze fora verspreiden ze haatberichten, vaak in de vorm van een meme, en het zal niet lang duren voor je er een tegenkomt met een link naar de klassieke oudheid.

Deze verhandeling biedt een nieuwe analyse van het tragische die een correctie aanbrengt op de
nietzscheaanse interpretatie van de tragedie als het overwegend dionysische principe in de cultuur. De
deconstructie van de dionysische oorsprongsmythe van de tragedie leert dat deze nietzscheaanse visie
kadert binnen de grote breuklijnen van de moderniteit: de tegenstelling tussen Verlichting en
Romantiek, ratio en betovering, logos en mythos. Nietzsches interpretatie van het dionysisch-tragische
als het irrationele tegenprincipe van het rationalisme en de metafysica maakt zelf deel uit van de moderne
funderingsmythe, en houdt zo de moderne breuklijnen in stand.

Dit werk is een poging om de breuklijnen te doorbreken vanuit een inclusieve reconstructie van het
tragische levensgevoel van de Oude Grieken. Ik vertrek vanuit het filosofische kader van de betovering
en onttovering van de wereld om de verschillen tussen het Oudgriekse tragische en de moderniteit te
duiden, en breng de tragedie in verband met de betovering, de mythe, de filosofie, de metafysica en de
polis. Via een labyrintische zoektocht tussen mythos en logos ga ik op zoek naar een nieuw en
authentieker begrip van het tragische levensgevoel; en naar de mogelijkheden en uitdagingen voor het
authentieke tragische om opnieuw een betekenisvolle plaats op te eisen in onze (post)moderne cultuur.

Rond 1535-1537 gaf een graveur in Rome een serie van negenentwintig prenten uit die hij signeerde met de initialen ‘G.A.’ onder het teken van een kraaienpoot. De prenten van deze verder onbekende meester tonen gedecoreerde fragmenten van de zuilenorden, mogelijk gekopieerd van tekeningen. Slechts zeven zijn authentiek antiek en de overige wellicht eigen uitvindingen. De prenten bewijzen een blijvende interesse voor het losse, niet-gestandaardiseerde en gedecoreerde zuilfragment in de ontwikkelingsperiode van het Renaissance-systeem der vijf zuilenorden.

Hoe is de klassieke mythe tot in de moderne westerse literatuur geraakt en waarom raken de verhalen ons nog steeds? Deze sciptie handelt over de overdracht van oude verhalen en hoe ze te hergebruiken in een moderne tijd.

Een ontwerpend onderzoek in het tijdperk van Plinius de Jongere nl. de Klassieke oudheid, waarbij fictie wordt ingezet als instrument voor het maken van architectuur.