Aantekeningen van een student is een bundeling fragmenten geschreven gedurende één jaar. Het bestaat uit beschrijvingen van dromen, verslagen van visuele geestelijke reizen, notities, tekeningen en beschrijvingen van wereldbeelden uit andere culturele tradities. Het toont de rijkdom van de menselijke fantasie en overtreedt de gangbare ideeën met betrekking tot het geestelijke aspect van mens-zijn.

Een proef die een stem geeft aan personen met dementie en hun naasten. Die inzichten biedt in hun ruimtelijke ervaringen, hun wereld, in een vorm die ontwerpers toelaat affiniteiten te ontwikkelen met hun steeds verkleinend perspectief. Teneinde de empathische ontwerper in ons allen aan te wakkeren.

Minstens zoveel als er geleden is in deze wereld, is er over dit lijden geschreven, gedacht en gedicht. Deze masterproef onderzoekt waarom lijden ons, en onze verbeelding, zo bezighoudt.

Het onderwerp van mijn scriptie is de iconografie van het dier in de zeventiende-eeuwse en hedendaagse kunst. Ik heb telkens zeven werken geanalyseerd van zowel de zeventiende eeuw als de hedendaagse periode. Voor de zeventiende eeuw besprak ik alleen olieverfschilderijen met zoogdieren of vogels als hoofdthema en maakte ik een onderscheid tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden. Voor de hedendaagse tijd koos ik kunstwerken van nog levende kunstenaars en zijn de media verschillend. De verbeelding van het dier wordt beïnvloed door heersende denkkaders, de maatschappelijke en politieke context en door het menselijk zelfbeeld. Deze worden beschreven en komen in de analyses uitvoerig aan bod.

Een ontwerp dat ontstaat door verbeelding dat zorgt voor een stimulans voor het geheugen om zo een andere kijk te geven op de traditie van architectuur.

 Geprojecteerd VerledenOver de representatie van herinneringen in film He remembers those vanished yearsAs though looking through a dusty window pane,The past is something he could see, but not touch.And everything he sees is blurred and indistinct.  Dit wondermooi stukje tekst, dat zich aan het eind van Wong Kar-Wai's In the Mood for Love als coda op het scherm presenteert, attesteert in de eerste plaats de wazigheid van ons geheugen. In het bijzonder roept dit gedicht, en in het verlengde daarvan, de ganse film, de vraag op welke relatie narratieve film heeft tot ons herinneringsproces.