Scriptiebank overzicht

In mijn masterproef heb ik me verdiept in het koloniaal natuurbeleid dat in Belgisch Congo werd gevoerd. Specifiek kijk ik naar de motieven voor en de werking van het bosbeschermingsbeleid dat in de jaren 1930 in het Nationaal Albert Park (Virunga Nationaal Park) werd gevoerd. Speciale aandacht gaat naar de sociale - en waar mogelijk ecologische - implicaties van dit beleid.

 
De jager-verzamelaars van sub-Sahara Afrika worden tot op vandaag nog steeds omhuld met een mythische waas van primitiviteit, waaruit vele negatieve stereotypen voortkomen, die zowel in het Westen als in de lokale samenleving aan hen worden toegekend. Ze zijn in het Westen beter gekend als “de Pygmeeën”, een mythische term die door Homeros in het derde boek van zijn fantasierijke Ilias werd geïntroduceerd om een dwergvolk aan te duiden die tegen kraanvogels ten strijde trok.

Subsaharisch Afrika werd en wordt in het Noorden verbeeld als ‘meest exotische plaats’ en Afrikanen als ‘ultieme anderen’. Dit soort verbeelding gaat gepaard met veralgemeningen en vooroordelen over dit deel van het Afrikaanse continent en zijn bewoners. In het koloniale verleden ondersteunden bepaalde ideëen over andere volkeren het Europees imperialisme en superioriteitsgevoel. Het fenomeen van ‘menselijke zoos’, waarbij mensen en voorwerpen uit de kolonies in het Westen (letterlijk) werden tentoongesteld, is het duidelijkste voorbeeld van koloniale propaganda.

Een primeur op de voorbije wereldkampioenschappen wielrennen in Salzburg: voor het eerst in het 79-jarig bestaan van het evenement startten er zwarten in de wegrit voor eliterenners. De wereld waarvan Tom Boonen een jaar kampioen was is klein: wit, Westers en autochtoon om precies te zijn.


In het land van Lance Armstrong heeft race twee betekenissen: wedstrijd, om het hardst rijden en ras, afkomst. Wie beide betekenissen samenbrengt komt uit bij een debat over de afkomst van wielrenners.

 
Op 23 november 2005 zal het precies 15 jaar geleden zijn dat Roald Dahl zijn laatste adem uitblies. Sinds de publicatie van James and the Giant Peach (De Reuzenperzik) in het begin van de jaren 1960 werden zijn verhalen door miljoenen kinderen verslonden. De meeste critici en literatuurwetenschappers waren echter minder enthousiast. Zij vonden Dahl een vulgaire antifeministische racist, die geweld en schunnige taal niet schuwde.