Deze masterproef wil nagaan hoe voorzetselconstituenten (VzC’s) van plaats, tijd en wijze met elkaar interageren wanneer ze verschillende lengtes aannemen. Hoe gaan schrijvers om met de verschillende woordvolgordeprincipes? Beperken ze bijvoorbeeld de lengte van het middenveld als het achterveld (bijna) leeg is? Zo zouden ze immers het evenwicht in de zin kunnen herstellen, waardoor ook de boodschap van de zin makkelijker begrepen kan worden.