The Social and Economic Impact of Biogas on Smallholders: Case-Study in Andhra Pradesh, India

Dorp, stad, continent en wereld tegelijk.

India heeft de wereld ontdekt en komt alsmaar meer in de verleiding van het Westen. Maar de drang naar traditie is groot, zeker op het platteland. De democratie wordt bejubeld, maar de besluitvorming verloopt te traag voor een wereld waarin snelheid en besluitvaardigheid de norm zijn geworden. India is een land van contrasten, paradoxen, maar vooral veel extremen. Beschaving en barbaarse achterlijkheid bestaan naast elkaar, net als solidariteit en conflict. Alles gebeurt er, het is er allemaal: het rijke verleden, de mogelijk comfortabele toekomst. De diepgaande spiritualiteit, het aardse materialisme. India is dorp, stad, continent en wereld tegelijk.

Bij de onafhankelijkheid werd nog gehoopt dat het met een centraal geleide, socialistisch georiënteerde planeconomie zou lukken de enorme armoede in het land op te lossen. Tientallen jaren lang kende India daardoor een gesloten economie, met een zelfvoorzienend karakter. In de jaren negentig werd duidelijk dat dit model niet meer te handhaven was. Economische hervorming en een kleinere rol voor de overheid werden de nieuwe economische slogans: ‘We want trade, not aid.’ Er werd veel aandacht besteed aan People en Profit, waardoor de derde P in het rijtje werd vergeten: Planet. De opwarming van de aarde is de grootste uitdaging waar de mensheid zich op dit moment tegenover gesteld ziet, en als we die negeren, kan dat catastrofale gevolgen hebben, zo niet voor onszelf, dan in elk geval voor onze kinderen en kleinkinderen.

Klimaatveranderingen, milieubescherming, duurzame energie, passieve huizen: allemaal modewoorden in de media. We lezen ze in de krant en vergeten ze zodra we bij de dagelijkse sterrenbeelden belanden. Alles wat we ons hele leven als vanzelfsprekend hebben beschouwd – de bergen, de rivieren, de vruchtbare vlakten, de blauwe lucht en de regen en al het andere dat door de natuur in balans wordt gehouden – wordt nu bedreigd. Waarom? Omdat we ons onverantwoordelijk en ongevoelig opstellen tegenover dit zich snel ontwikkelde probleem. Dit is onlangs nog gebleken in de VN-klimaattop in het Zuid-Afrikaanse Durban.

Het Westen is de koploper in de campagnes die de mensen oproept om groenere initiatieven te nemen en hun dollars, euro’s en ponden in ‘duurzame ontwikkeling’ te investeren. Zo hebben alle EU-staten zichzelf al een emissie reductie van 20% tegen 2020 opgelegd (20-20-20 akkoord). De zwaarste dobber van de top in Durban was echter de toekomst van het Kyoto Protocol. Dit protocol legde de juridische basis voor het internationale klimaatbeleid tot nu toe, maar is nu afgelopen. Indien er geen waardige opvolger is voor Kyoto, zijn alle internationale inspanningen om broeikasgassen terug te schroeven voor niets geweest. Dan zou ook het hele emissiehandelssysteem in elkaar kunnen klappen. De VS, China en India, nota bene de grootste vervuilers van de wereld, weigeren mee te werken en zijn tegen bindende internationale afspraken.

In Kopenhagen had een nieuw akkoord moeten komen om Kyoto na 2012 op te volgen. In Durban hebben we nu een akkoord om tot een nieuw akkoord te komen dat na 2020 pas ingaat. Het klimaatakkoord is gered, het klimaat daarentegen niet. Recycleer, gebruik geen plastic, wees zuinig met water en elektriciteit, kies voor biologische producten, pak de fiets in plaats van de auto, plant meer bomen, … Dit is slechts een greep uit de dingen die we steeds te horen krijgen terwijl er dagelijks schokkende statistieken gepubliceerd worden waardoor je je gaat afvragen of we niet te laat zijn met de campagnes om de aarde te redden.

We moeten ons afvragen waarom wij zo traag van begrip zijn geweest inzake de invloed die onze economische ontwikkeling op het milieu heeft. Het Westen heeft op grote schaal de vruchten van de industrialisatie geplukt en zegt nu dat de rest van de wereld zijn gevolgen moet helpen inperken. India zou op die manier alle ambities maar moeten vergeten en terugkeren naar hoe het twintig of vijftig of zelf honderd jaar geleden was. Maar alles wat het Westen nu schuwt vanwege degenen die in ecologisch opzicht het onvriendelijkst zijn, is alles waar India evenzoveel decennia naar heeft gestreefd. Dit is dan ook de reden waarom India hardnekkig het pad van succes en ontwikkeling blijft volgen.

Allen samen hebben we er een zootje van gemaakt. De emissie reducties, windmolens, zonnepanelen en andere milieuvriendelijke technieken zijn maar het topje van een grote ijsberg die sneller en sneller aan het smelten is. Het emissiehandelssysteem is misschien zelfs nog het meest controversiële van het hele red-het-milieu plan. We reduceren uitstoot op de ene plaats om dan weer uit te stoten op een andere plaats. De ‘carbon’ markt is een pure financiële markt waar veel geld in omgaat. Vele grote bedrijven profiteren van dit systeem.

NGO’s in India werken mee aan ‘Clean Development’ projecten waarbij Carbon Emission Reductions (CER’s) verdiend kunnen worden. De CER’s kunnen ze dan verkopen aan grote vervuilers. Op die manier houden de vervuilers de niet-vervuilers in stand en kunnen ze rustig blijven verder vervuilen. Voor de kleine boer blijken deze projecten een succes, maar op wereldniveau zal dit weinig veranderen aan het klimaatprobleem. Jammer genoeg blijkt er geen andere oplossing te zijn. Werken met ‘carbon credits’ zou de enige manier zijn om ons milieu ietwat te redden.