Het dichotoom mediabeeld van Bart de Pauw: representatie van seksueel ongewenst gedrag in de Vlaamse media

ellen thorisaen
Persbericht

Het dichotoom mediabeeld van Bart de Pauw: representatie van seksueel ongewenst gedrag in de Vlaamse media

Sinds kort is Bart de Pauw een naam die als een klok klinkt, niet langer vanwege zijn prestaties als televisiemaker maar vanwege zijn seksueel ongewenst gedrag. De Vlaamse nieuwsmedia kenden geen terughoudendheid bij het rapporteren over de rechtszaak tegen De Pauw. Zijn proces kreeg voortdurende mediabelangstelling en kende bovendien een uiterst dichotome representatie.

woman, sexual harassement, media

In oktober 2017 ging #MeToo viraal na opgedoken beschuldigingen van ongewenst seksueel gedrag tegen verschillende bekende personen in de entertainmentsector. Dit online feministisch protest vond zijn weg tot in Vlaanderen met de rechtszaak tegen tv-maker Bart De Pauw als voortrekker. Verschillende actrices beschuldigden De Pauw van aanhoudend seksueel grensoverschrijdend gedrag. Hoe rapporteerden de Vlaamse media over de kwestie? De hedendaagse media hebben namelijk een algemene tendens om seksueel geweld te normaliseren en minimaliseren, wat problematisch is vermits ze een belangrijke invloed hebben in het vormen van publieke attitudes rond seksueel geweld. Bovendien is er een leemte van Vlaams onderzoek naar de mediarepresentatie van seksueel ongewenst gedrag binnen de #MeToo-context. Deze thesis vult de leemte op door aan de hand van een kritische discoursanalyse te toetsen hoe de Vlaamse media seksueel ongewenst gedrag in de De Pauw-zaak representeerden. De analyse omvatte 64 krantenartikelen uit De Standaard en Het Laatste Nieuws doorheen verschillende sleutelgebeurtenissen in de zaak-De Pauw. Er gebeurde een tekstuele en contextuele analyse van zowel de representatie van de dader, slachtoffers als de daad. Uit dit onderzoek blijkt dat de Vlaamse nieuwsmedia een dichotoom beeld brengen van seksueel ongewenst gedrag als ernstig, problematisch enerzijds en als triviaal, normaal anderzijds. Zo dienen de Vlaamse media zowel als obstakel en als rugsteun voor de #MeToo-beweging.

De Vlaamse media als #Metoo-obstakel

Media zijn één van de belangrijke spelers die de verkrachtingscultuur bestendigen. De rapportering van de Vlaamse media over de zaak-De Pauw is hierin niet anders. De media portretteerden de slachtoffers van De Pauw als een grote groep anonieme vrouwen. Zo creëerden de journalisten afstand tussen de slachtoffers en de lezers en namen de media een sceptische houding aan tegenover de slachtoffers. Er kwamen ook citaten aan bod van De Pauw en/of zijn advocaten waarbij er sprake is van ‘victim blaming’. Zo citeerden de media De Pauw meermaals wanneer hij zei dat het slachtoffer zelf niet aangaf dat zijn gedrag problematisch was of aangaf dat ze wou dat het contact stopte. Zo legde De Pauw de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer om zijn gedrag aan banden te leggen (en niet bij zichzelf). Ook kwam in de media aan bod dat seksueel ongewenst gedrag het gevolg is van te werken in de ‘showbizz’. De entertainmentsector werd geportretteerd als een aparte wereld waar je sterk in je schoenen moet staan en je schoonheid en sexappeal als werkcriteria gelden. Dit is problematisch want seksueel ongewenst gedrag is niet exclusief aan de entertainmentsector maar is een structureel probleem over de maatschappij. Seksisme en seksueel geweld zijn alomtegenwoordig. Ook wekten de media doorheen alle periodes enerzijds sympathie op voor Bart De Pauw en beelden ze hem anderzijds af als ‘afwijkend’. Door de identiteiten van De Pauw als vader, echtgenoot en getalenteerde televisiemaker te benadrukken, toonden de media een sympathiserend beeld van hem. Ook spraken de Vlaamse media van een ‘gedragspatroon’ dat zich herhaaldelijk voordoet, wat De Pauw anders van normale mannen maakt. Echter dienen zowel representaties die het gedrag van de dader excuseren of representaties die een nauw beeld van hem schetsen, vermeden te worden.  

De Vlaamse media als #MeToo-rugsteun

Toch is de mediarepresentatie van De Pauw niet eenzijdig. De Vlaamse media toonden seksueel ongewenst gedrag ook als een ernstig en diepgaand probleem en dienden als een rugsteun voor de #MeToo-beweging door het vergroten van bewustzijn. De media brachten ook een narratief dat de persoonlijke verhalen van de slachtoffers toont en legden de focus op wat de vrouwen meegemaakt hebben. Door het plakken van een persoonlijk gezicht op de slachtoffers wekten de media sympathie op voor hen en benadrukten de media de mentale consequenties en de emotionele belasting van het seksueel ongewenst gedrag voor de slachtoffers. Verder toonden de media de ernst en complexiteit van seksueel grensoverschrijdend gedrag. De media lieten namelijk experten aan het woord die correcte termen gebruiken en inzicht rond seksueel grensoverschrijdend gedrag scheppen. Zo kwam aan bod dat de zaak-De Pauw om jobgerelateerde seksuele intimidatie gaat door aan te geven dat alle slachtoffers tijdens het werken in filmproducties met of voor De Pauw te maken kregen met zijn overschrijdend gedrag. De Pauw bevond zich in een leidinggevende positie tegenover de vrouwelijke slachtoffers. De impact van De Pauws gedrag kwam ook aan bod in de mediarapportering van de zaak-De Pauw: enkele journalisten hielden aan in verscheidende artikels aan dat enkele slachtoffers na zijn gedrag uit de entertainmentsector gestapt zijn.

Een symbooldossier

De Vlaamse mediacase van De Pauw en zijn seksueel overschrijdend gedrag had veel ruchtbaarheid in Vlaanderen en is daarom relevant om aan te tonen waarin de media zijn representatie van seksueel ongewenst gedrag kan verbeteren. De media dienen te tonen dat in realiteit seksueel ongewenst gedrag anders gebeurt dan de ongewone of atypische voorvallen. Zo kende deze casus van de merkwaardige televisiemaker veel weerklank in Vlaanderen maar ook alledaagse voorvallen zouden gerapporteerd moeten worden. Daarnaast doet de portrettering van daders van seksueel ongewenst gedrag als ‘ongewone monsters’ of ‘rotte appels’ misvattingen ontstaan en moeten beelden van de dader als afwijkend vermeden worden. Bovendien krijgen de vrouwelijke slachtoffers in hun eigen verhalen over seksueel overschrijdende incidenten weinig tot geen stem en leggen de media op momenten de schuld bij het slachtoffer. Zo kunnen de media verkrachtingsmythes voorleggen en bijgevolg neemt hun publiek een attitude aan dat seksueel geweld vergoelijkt.  Het taalgebruik en gebruik van eufemisme en terminologie in de media is van belang om op te letten vermits het de geloofwaardigheid van het verhaal van het slachtoffer kan ondermijnen. De De Pauw-zaak heeft een grote symboolwaarde en hoort in de toekomst als kader te dienen om de media-omgang en -representatie van seksueel overschrijdend gedrag recht te zetten.    

Bibliografie

AD. (2021, 6 januari). Belgische actrices betichten tv-gezicht Bart De Pauw van #metoopraktijken. AD. https://www.ad.nl/show/belgische-actrices-betichten-tv-gezicht-bart-dep… Antonissen, D. (2021, 7 januari). ONZE OPINIE. De zaak De Pauw wordt een symbooldossier. Maar op welke manier? HLN. https://www.hln.be/binnenland/onze-opinie-de-zaak-depauw-wordt-een-symb… Askanius, T. & Hartley, J. M. (2019). Framing Gender Justice: A comparative analysis of the media coverage of #metoo in Denmark and Sweden. Nordicom Review, 40(2), 19– 36. https://doi.org/10.2478/nor-2019-0022 Bates, L. (2016). Everyday Sexism: The Project that Inspired a Worldwide Movement. MacMillan. Benedict. (1992). Virgin or vamp: how the press covers sex crimes. Oxford University Press. Bonneure, K. (2022, 2 mei). Werk van Jan Fabre blijft hangen in Vlaams Parlement, mét een woordje uitleg. VRTNWS. https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2022/05/02/werk-van-jan-fabreblijft-hangen… Buchwald, E., Fletcher, P. R., & Roth, M. (1993). Transforming a rape culture. Minneapolis, MN: Milkweed Editions. Burt, M. R. (1991). Rape myths and acquaintance rape. In A. Parrot & L. Bechhofer (Eds.), Acquaintance rape: The hidden crime (pp. 26-40). New York: John Wiley. Brownmiller, S. (1993). Against our will: Men, women, and rape. Ballantine Books. Chamberlain, L. J., Crowley, M., Tope, D., & Hodson, R. (2008). Sexual Harassment in Organizational Context. Work and Occupations, 35(3), 262–295. https://doi.org/10.1177/0730888408322008 CIM. (2021, maart). CIM Press Brand Report 2021 (Publ. March 2021), De Standaard. Geraadpleegd op 10 april 202 via https://www.cim.be/nl/pers?date=2021%20- %20March&universe=Dutch CIM. (2021, maart). CIM Press Brand Report 2021 (Publi. March 2021), Het Laatste Nieuws + De Nieuwe Gazet. Geraadpleegd op 10 april 2022 via https://www.cim.be/brandReport/2021%20- %20Stated_HetLaatsteNieuws+DeNieuweGazet.pdf Cuklanz, Lisa. 1996. Rape on Trial: How the Mass Media Construct Legal Reform and Social Change. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. Connell, R. W. (2002). On hegemonic masculinity and violence: Response to Jefferson and Hall. Theoretical criminology, 6(1), 89-99. https://doi.org/10.1177/136248060200600104 Danesi, M. (2013). Encyclopedia of media and communication. Toronto: University of Toronto Press. Datla, A. (2020, 16 november). Leading with empathy: Tarana Burke and the making of the Me Too Movement. Harvard Kennedy School. Geraadpleegd op 24 oktober 2021 via 54 https://case.hks.harvard.edu/leading-with-empathy-tarana-burke-and-the-… De Benedictis, S., Orgad, S., & Rottenberg, C. (2019). #MeToo, popular feminism and the news: A content analysis of UK newspaper coverage. European Journal of Cultural Studies, 22(5–6), 718–738. https://doi.org/10.1177%2F1367549419856831 De Smedt, J., Beckers, K., Kuypers, I., Van Aelst, P., & Walgrave, S. (2015, september). Meer van hetzelfde? Een longitudinaal onderzoek naar de gelijkenis van het nieuws in de Vlaamse kranten (1983-2013) [nieuwsbrief]. Geraadpleegd op 5 november, 2021 via https://www.steunpuntmedia.be/wp-content/uploads/2015/09/Nieuwsmonitor-… Durham, M. G. (2021). MeToo: The Impact of Rape Culture in the Media. John Wiley & Sons. Droeven, V. (2020, 9 september). Vlaanderen krijgt eerste #MeToo-proces. De Standaard. Geraadpleegd op 24 oktober 2021 via https://www.standaard.be/cnt/dmf20200908_97902456 Droeven, V. (2020, 24 oktober). “Bart De Pauw kiest voor een trial by media, niet de vrouwen”. De Standaard. https://www.standaard.be/cnt/dmf20201023_97596571 Evans, A. (2018). #MeToo: A Study on Sexual Assault as Reported in the New York Times. Occam’s Razor, 8(3), 11–17. Erickson, K. (2019). Framing Feminism: How U.S. and French Media Frame #MeToo and #BalanceTonPorc from a Feminist Perspective. WWU Honors College Senior Projects.,119. https://cedar.wwu.edu/wwu_honors/119 Fairclough, N. (1995). Media discourse. Londen: Arnold. Fernandez, L., Lawrence, H., & Stabile, B. (2020). The Disappearing Accused: Rhetoric, Narrative, and Campus Sexual Assault. Rhetoric Review, 39(2), 230-245. https://doi.org/10.1080/07350198.2020.1728833 Franiuk, R., Seefelt, J. L., & Vandello, J. A. (2008a). Prevalence of Rape Myths in Headlines and Their Effects on Attitudes Toward Rape. Sex Roles, 58(11–12), 790–801. https://doi.org/10.1007/s11199-007-9372-4 Franiuk, Seefelt, J. L., Cepress, S. L., & Vandello, J. A. (2008b). Prevalence and Effects of Rape Myths in Print Journalism. Violence Against Women, 14(3), 287–309. https://doi.org/10.1177/1077801207313971 Frantz, R. S. (2003). In defense of critical discourse analysis. Studies in Applied Linguistics and TESOL, 3(2). https://doi.org/10.7916/salt.v3i2.162 Fowler, R. (2013). Language in the News: Discourse and Ideology in the Press. Routledge. Gaskins, B., & Jerit, J. (2012). Internet News. The International Journal of Press/politics, 17(2), 190–213. https://doi.org/10.1177/1940161211434640 Ghadery, F. (2019). #Metoo—Has the ‘sisterhood’ finally become global or just another product of neoliberal feminism? Transnational Legal Theory, 10(2), 252–274. https://doi.org/10.1080/20414005.2019.1630169 55 Gill. (2003). From sexual objectification to sexual subjectification: The resexualisation of women's bodies in the media. Feminist Media studies, 3(1), 100–106. https://doi.org/10.1080/1468077032000080158 Gill, R., & Orgad, S. (2018). The shifting terrain of sex and power: From the ‘sexualization of culture’ to #MeToo. Sexualities, 21(8), 1313–1324. https://doi.org/10.1177/1363460718794647 Goldsmith Kasinsky, R. (1998). Tailhook and the construction of sexual harassment in the media. “Rowdy boys” and women who make a difference. Violence Against Women, 4(1), 81–99. https://doi.org/10.1177/1077801298004001006 Greer, C. (2003). Sex Crime and the Media: Sex offending and the press in a divided society. Cullompton, Devon; Portland, Oregon: Willan Publishing. Gruber, J. E. (1992). A typology of personal and environmental sexual harassment: Research and policy implications for the 1990s. Sex Roles, 26(11), 447-464. http://doi.org/:10.1007/bf00289868 Hall, S. (Ed.). (1997). Representation: Cultural representations and signifying practices (Vol. 2). Sage. Harvey. (2020). ’feminist media studies’. Polity Press. Heremans, T., & Droeven, V. (November 9, 2017). VRT breekt volledig met Bart De Pauw na beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag en seksuele intimidatie. De Standaard. Geraadpleegd op 21 november, 2021 via https://www.standaard.be/cnt/dmf20171109_03178485 Herman, D. F. (1979) The Rape Culture. In J. E., Freeman (Ed). Women: A feminist perspective (pp. 45- 53). Palo Alto, CA: Mayfield. Hindes, S. & Fileborn, B. (2020). "Girl power gone wrong": #MeToo, Aziz Ansari, and media reporting of (grey area) sexual violence. Feminist Media studies’, 20(5), 639– 656. https://doi.org/10.1080/14680777.2019.1606843 Hijmans, E. (1996). Logic for qualitative media content analysis: A typology. COMMUNICATIONS-SANKT AUGUSTIN THEN BERLIN-, 21, 93-108. Joye. S. (2010). News discourses on distant suffering: a Critical Discourse Analysis of the 2003 SARS outbreak. Discourse & Society, 21(5), 586–601. https://doi.org/10.1177/0957926510373988 Joye, S., & Maeseele, P. (z.d.). Critical Discourse Analysis: The articulation of power and ideology in texts. [Niet gepubliceerd werk]. Jørgensen, M. W., & Phillips, L. J. (2002). Discourse analysis as theory and method. Sage. Judd, K., & Easteal, P. (2013). Media reportage of sexual harassment: the (in) credible complainant. Denning Law Journal, 25(1), 1-17. Lewis, J. (2014). Beyond consumer capitalism: Media and the limits to imagination. John Wiley & Sons. 56 Keygnaert, I. (2021, 15 juni). DE UN-MENAMAIS STUDIE: BELANGRIJKSTE BEVINDINGEN & AANBEVELINGEN VOOR PREVENTIE VAN EN RESPONS OP SEKSUEEL GEWELD IN BELGIË. Geraadpleegd via https://www.ugent.be/nl/actueel/bijlagen/seksueel-geweldbelgie-aanbevel… Kosloski, A.E., Diamond-Welch, B. K., & Mann, O. (2018). The Presence of Rape Myths in the Virtual World: A Qualitative Textual Analysis of the Steubenville Sexual Assault Case. Violence and Gender, 5(3), 166–173. https://doi.org/10.1089/vio.2017.0067 Lagast, C. (2017, 13 november). Al meer dan tien slachtoffers meldden zich, maar niemand wilde gerechtelijk onderzoek tegen De Pauw. Het Nieuwsblad. Geraadpleegd op 22 november, 2021 via https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20171113_03183306 Lockyer, S. & Savigny, H. (2020). Rape jokes aren't funny: the mainstreaming of rape jokes in contemporary newspaper discourse. Feminist Media studies, 20(3), 434–449. https://doi.org/10.1080/14680777.2019.1577285 Loisen, J., Joye, S., & Verstraeten, H. (2016). Communicatie & media: een inleiding tot communicatiewetenschappen: onderzoek en theorie. Acco. Lonsway K.A. & Fitzgerald, L.F. (1994). Rape myths In review. Psychology of Women Quaterly (18), 133–164 MacKinnon, C. A., & MacKinnon, C. A. (1979). Sexual harassment of working women: A case of sex discrimination. Yale University Press. MacKinnon, C.A. (2018, 4 juni). Ask a Feminist: Sexual Harassment in the Age of #MeToo. Geraadpleegd op 23 okt 2021 via http://signsjournal.org/mackinnon-metoo/ Mans. (2016). Stille waters, diepe gronden. De representatie van de d/Dove persoon in De Standaard, De Morgen, Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad: een kritische discoursanalyse. KU Leuven. Faculteit Sociale Wetenschappen. McDonald, P., & Charlesworth, S. (2013, maart). Framing sexual harassment through media representations. In Women's Studies International Forum (Vol. 37, pp. 95-103). Pergamon. McLaughlin, H., Uggen, C., & Blackstone, A. (2012). Sexual harassment, workplace authority, and the paradox of power. American sociological review, 77(4), 625-647. https://doi.org/10.1177%2F0003122412451728 Mendes, K., Ringrose, J., & Keller, J. (2018). #MeToo and the promise and pitfalls of challenging rape culture through digital feminist activism. European Journal of Women’s Studies, 25(2), 236–246. https://doi.org/10.1177%2F1350506818765318 Metsch, F. (2018, 24 juni). The Interaction of Social Movements with the Framing of Sexual Violence in the U.S. Online Press [Pre-master project]. Geraadpleegd op 17 november, 2021 via https://dspace.library.uu.nl/handle/1874/371185 Milano, A. [@Alyssa_Milano]. (2017, 15 oktober). If you’ve been sexually harassed or assaulted write ‘me too’ as a reply to this tweet. [Tweet]. Twitter. https://twitter.com/Alyssa_Milano/status/919659438700670976 Mortelmans, D. (2018). Handboek kwalitatieve onderzoeksmethoden (5e druk ed.). Acco. 57 Naik, M. G., Rodrigues, U. M.,& Rani, P.(2020). Mainstream Media’s Framing of #Metoo Campaign in India. Multidisciplinary Journal of Gender Studies,9(1), 79-106. http://doi.org/ 10.17583/generos.2020.4902 Neal, A. (2015). The role of euphemisms in language comprehension: The taboo topic of rape. Undergraduate. Ohio State University. Nicolaou, E. & Smith, C.E. (2019, 5 oktober). A #MeToo Timeline To Show How Far We’ve Come — & How Far We Need To Go. Refinery29. Geraadpleegd op 24 oktober 2021 via https://www.refinery29.com/en-us/2018/10/212801/me-too-movement-history… Osepashvili, D. (2019). The Print Media News in the Era of Media Convergence The End of Traditional Media or Future Development as a Global Challenge? (Comparative Analysis of Georgian and Lithuanian Media). In T. Makarychev & A. Krüssmann (Ed.), Europe in the Caucasus, Caucasus in Europe (pp155-174). Columbia University Press Pennington, R., & Birthisel, J. (2016). When new media make news: Framing technology and sexual assault in the Steubenville rape case. New Media & Society, 18(11), 2435–2451. https://doi.org/10.1177%2F1461444815612407 Peters, M. A., & Besley, T. (2019). Weinstein, sexual predation, and ‘Rape Culture’: Public pedagogies and Hashtag Internet activism. Educational Philosophy and Theory, 51(5), 458-464. https://doi.org/10.1080/00131857.2018.1427850 Phillips, N. D. (2017). Beyond blurred lines: Rape culture in popular media. Rowman & Littlefield. Recto verso. (2018, september). Open brief: #metoo en Troubleyn/Jan Fabre [Persbericht]. Geraadpleegd op 21 november 2021 via https://www.rektoverso.be/artikel/open-briefmetoo-en-troubleynjan-fabre Richardson, J. E. (2007). Analysing Newspapers: An Approach from Critical Discourse Analysis. Palgrave Macmillan: New York. Royal, K. (2019). Journalist guidelines and media reporting in the wake of# MeToo. In B. Fileborn, R. Loney-Howes (Ed.), #MeToo and the Politics of Social Change (pp. 217-234). Palgrave Macmillan, Cham. Saerens, Z. (2017, 10 november). Hilde Van Mieghem: “Ik ken slachtoffers. Zij zijn nu bang, willen onderduiken en slapen niet”. VRTNWS. Geraadpleegd op 22 november 2021 via https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/11/10/hilde-van-mieghem---ik-ken-slac… Sauer, B., & Bohman, C. K. (2017, 30 december). A frame analysis of the #Metoo movement and perception of sexual harassment within Austrian media [onderzoekspaper]. Geraadpleegd op 25 maart, 2020 via https://www.academia.edu/35673081/RESEARCH_PAPER_Metoo_and_the_Media_Fra ming_of_Sexual_Harassment_A_frame_analysis_of_the_Metoo_movement_and_perce ption_of_sexual_harassment_within_Austrian_media Setoodeh, R. (2015, 6 oktober). Ashley Judd Reveals Sexual Harassment by Studio Mogul (EXCLUSIVE). Variety. Geraadpleegd op 24 oktober 2021 via 58 https://variety.com/2015/film/news/ashley-judd-sexual-harassment-studio… Simões, R.B. & Silveirinha, M. J. (2019). Framing street harassment: legal developments and popular misogyny in social media. Feminist Media Studies, 1–17. https://doi.org/10.1080/14680777.2019.1704816 Shaw, S., Nye, E., Jamel, J. & Flowe, H. (2009) The print media and rape. Geraadpleegd via https://thepsychologist.bps.org.uk/volume-22/edition-10/online-only-art… Suarez, E., & Gadalla, T. M. (2010). Stop Blaming the Victim: A Meta-Analysis on Rape Myths. Journal of Interpersonal Violence, 25(11), 2010– 2035. https://doi.org/10.1177/0886260509354503 Steiner, L. (1995). Judging the judges: Journalists and standpoints. New Jersey Journal of Communication, 3(2), 133–150. https://doi.org/10.1080/15456879509367284 Stevens, L. (2002). Strafrecht en seksualiteit: de misdrijven inzake aanranding van de eerbaarheid, verkrachting, ontucht, prostitutie, seksreclame, zedenschennis en overspel. Antwerpen: Intersentia. Stevenson, K. (2000). Unequivocal victims: The historical roots of the mystification of the female complainant in rape cases. Feminist Legal Studies, 8(3), 343–366. https://doi.org/10.1023/A:1009270302602 Taylor, J. (2020). Why women are blamed for everything: exposing the culture of victimblaming. Hachette UK. Tielens, F. (September 13, 2018). Danseressen keren zich tegen Jan Fabre. De Standaard. Geraadpleegd op 21 november, 2021 via https://www.standaard.be/cnt/dmf20180912_03739526. Thacker, L. (2017). Rape Culture, Victim Blaming, and the Role of Media in the Criminal Justice System. Kentucky Journal of Undergraduate Scholarship (KJUS), 1(1). https://encompass.eku.edu/kjus/vol1/iss1/8 Thornham. (2007). Women, feminism and media. Edinburgh university press. Thornton, M 2002, Sexual Harassment losing Sight of Sex Discrimination. Melbourne University Law Review 26(2) 422-444. https://ssrn.com/abstract=1655483 Van Dijk, T. A. (1983). Discourse analysis: Its development and application to the structure of news. Journal of communication, 33(2), 20-43. Vanden Houte, P. (2017, 25 november). De #metoo-economie. De Standaard, 8. Geraadpleegd op 2 november 2021 via https://www.standaard.be/cnt/dmf20171124_03206642 Van Zoonen. (1994). ’feminist media studies’. Sage. VRG. (2021). Rapport Mediaconcentratie 2021. Geraadpleegd op 10 december 2021 via https://www.vlaamseregulatormedia.be/en/node/71386 59 Walgraeve. (2019). #YouToo? Hoe Vlamingen omgaan met frames in de berichtgeving over #MeToo In Vlaanderen. KU Leuven. Faculteit Sociale Wetenschappen. Waterhouse-Watson. (2016). News media on trial: towards a feminist ethics of reporting footballer sexual assault trials. ‘feminist media studies’, 16(6), 952–967. https://doi.org/10.1080/14680777.2016.1162827 Welkenhuysen. (2019). 'Seksueel grensoverschrijdend gedrag op het werk' in de media: meer dan enkel #MeToo? KU Leuven. Faculteit Rechtsgeleerdheid. Wellens. (2018). Een seksueel roofdier, grappenmaker, goede collega of gewoon een profiteur? Retorische analyse van de opiniestukken over Bart De Pauw. KU Leuven. Faculteit Sociale Wetenschappen. Willekens, M., Siongers, J., & Lievens, J. (2018). Waar ligt de grens? Grensoverschrijdend gedrag in de cultuur- en mediasector. Onderzoeksgroep CuDOS, vakgroep Sociologie, Universiteit Gent.

Universiteit of Hogeschool
communicatiewetenschappen: journalistiek
Publicatiejaar
2022
Promotor(en)
Sarah Van Leuven
Kernwoorden
Share this on: