De grenzen in de kunst: Het benoembare en het onbenoembare

Waarom schilderen we op afgebakende doeken? Wie bepaalt waar kunst begint en eindigt? Zijn letters evengoed een schildersinstrument? Het zijn vragen waar masterstudente schilderkunst aan Sint-Lucas Gent Margo Magniette mee aan de slag gaat in haar woordenschilderij 'On page 20 I must get back to the sea'. 

- Honden liepen rond een rode bol. Want alleen zij wisten dat dat een rode bol was. - 

Nietsche zei ooit eens “Zij die dansen, worden voor gek verklaard door hen die de muziek niet horen.”ii 

Stel je voor dat jij die persoon bent die nooit de muziek hoort. 

Wij denken dat zij degene zijn die gered moeten worden. 

Maar zij zijn eigenlijk 

de redders.

Het gepresenteerde wordt ons gepresenteerd: 

Wij tegen de uren van de dagen doof voor de woorden van anderen. 

Voor eeuwig zou te kort zijn geweest.

“Voelt een zee zich dan nooit alleen?” 

Ik denk het niet want die is omringd met water en golven en water en boten? 

Kent de zee grenzen als deze omringd is met alleen water. We zwemmen in de zee en we kunnen blijven zwemmen. Tot we botsen op het strand, of een golfbreker. Wij zijn de golf die gebroken wordt. Wij denken een oneindigheid te kennen in de kunst zoals we die van de zee gewoon zijn. We denken blijven te zwemmen in een val van vrijheid. Zoeken wij naar kunst of benadert de kunst ons? Kan het zichtbare en het onzichtbare weergegeven worden in grenzen? Kunst kan pas ontstaan als die van zijn grens is ontdaan, buiten het doek treedt of zoals de zee buiten het water treedt. Wij zijn de waanzin en normaliteit, binnen, buiten, nacht en dag waarbij tegenpolen zich samenhouden. De vloedlijn trekt de grens. Het waanzinnige verlangen naar de zoektocht van een bestaande lijn. Zo onuitputtelijk wat zij te verklaren heeft 

Benoembare of het onbenoembare, we weten het eigenlijk nooit. 

Want hetgeen je benoemt wordt eigenlijk weer niet benoemd. 

Een schilderij, zo wit dat het verdween in de witte muren. Alleen de barst van de muur kon onderscheiden wat wat was. De man had het gekocht om zijn muur minder wit te maken. maar dat was niet gelukt. 

Als het binnenste van een schelp. Verstopt het zich. Ik zal het wel begrijpen zelf in een andere taal. Het raadselachtige kijkt naar mij. Onverschrokken kijk ik terug. Vergeef me als ik achterwaarts loop terwijl jij verwacht voorwaarts te lopen. Vergeef me dat ik niet achterom keek. Maar stuitte tegen hetgeen wat mij het meeste beroerde. 

Beduidend schoon kon zij spreken, als akkers gevuld met schoonheid naar een knisperend eerbetoon. Begrijpen deden we jammer genoeg niet maar verstaan nam een plaats in. 

Verzoeningen in tegenstellingen blijven onontkoombaar en het verlangen naar elkaar toe blijft bestaan. Laag na Laag zullen zij de beschermlagen van de wereld ontfutselen. Dagen waarbij er veel wind aanwezig is, houden me nog meer bezig. 

Vogels die hun koers verliezen. 

Ze weigerde naar andere kunstenaars te kijken omdat deze dan om haar beurt haar koers zou doen verliezen. Als een blinde vlek die hem in zijn zodanige vanzelfsprekende afwezigheid, weer aanwezig was. Als de dichtgegoten watergeulen. 

De woeste golven die om beurten een watermuur maakten. Het ene moment- 

kan je voor de golf zien. 

Het andere moment achter de golf. 

Door water kan je erdoorheen kijken. 

Hoe groot is groot? Groots zoals mieren een kruimel verplaatsen. Want wat voor hun groot is, is voor ons klein. Groot zoals een hond een tak verplaatst in zijn bek en wij luid applaudisseren omdat wij denken superieur te zijn. Benoembaarheid komt uit de lucht gevallen. 

Het gaat over het alles en niets tegelijk. Over hetgeen wat als schilder bezighoudt en inspireert. Het kunnen woorden zijn, beelden die zich opdringen, teksten, gedichten…. gedachten. Het gaat om alles en niets zolang het de grens maar bereikt en overschrijdt. 

Ik bewandel..........- de grens die geen grens meer is. Beeld en taal. Want zonder deze twee dingen kunnen wij taal geen beeld noemen en beeld geen taal. Ik merk dat alles verbonden is met elkaar. Het is aan mij om uit te zoeken hoe ik het verbind. Met een draadje zeer breekbaar. Zo creëer ik iets dat ik zelf kan schrijven. Misschien niet schilderen deze keer. Als jonge kunstenaar komt er van alles op je af, overspoeld door nieuwsgierigheid lijkt deze tekst een overrompeling aan woorden en gedachten. Die door jou maar ook door mij niet te vatten zijn. Geen pasklare antwoorden, maar wel pasklare vragen. 

Gedachten die ik neerzet van tijd tot tijd. Het zijn de resultaten van gevoelsuitdrukkingen en waarnemingen die mij als persoon vormen. Die de kunst en mijn grenzen elke dag aftasten. Het gaat over wat ik zie en wat ik misschien niet zie... 

Deze tekst geeft een beeld weer van wat een kunst allemaal teweegbrengt. Van de vrijheid die ik bezit op een kunstschool ergens te midden in Gent. Het zijn gedachten die in verschillende fictieve personen worden gebracht. Waarbij gedichten de kunst tussen de woorden weergeeft. Ik probeer te schilderen met woorden en te woorden met schilderen. Op een heel vrije manier heb ik deze scriptie verwerkt omdat de kunst toch een antwoord is op wat vrij zijn is? Het is een tekst waarbij de associaties die ik maak, opschrijf en je een blik in mijn wereld geef. Het gaat over iemand die een boek in de duinen leest aan zee. Ze komt op pagina 20. Na die bladzijde keert ze terug naar de zee. Is het soms te laat, om terug te keren naar de zee? 

Het is voor mij een vertraagde manier van informatie verwerken. Door lijstjes te maken of dingen die ik opschrijf ga ik ze ook 

niet vergeten. 

De wezenlijke driehoek: Het kunstwerk de blik, het schrijven. Het gaat om het woord en om het beeld. Het is een dagdagelijks iets waar je genoegen uit haalt om te schrijven. 

Soms wil je kunnen schrijven en dan lukt het zonder dat je het wist