De knelpunten van Antwerpse moskeeën; Stand van zaken en uitdagingen in hun organisatorische en administratieve structuur
De knelpunten van Antwerpse moskeeën
Stand van zaken en uitdagingen in hun organisatorische en administratieve structuur.
Dit werk geeft een breed overzicht van de situatie en knelpunten van de moskeeën, in het bijzonder in Antwerpen. De maatschappelijke rol en positie van de moskeeën is effectief een probleem.
Theoretische kaders, zoals bijvoorbeeld de theoretische mogelijke verhoudingen tussen religie en staat en de positie die België daarin inneemt werden bewust niet behandeld in dit eindwerk.
Het eerste hoofdstuk geeft algemene informatie over de rol van Antwerpse moskeeën;wie bereiken ze, hoe worden ze gefinancierd, wat met hun vzw -statuut, welke functies oefenen ze uit, welk personeel is er aanwezig binnen de moskeeën.
In het tweede hoofdstuk gaat het over de erkenningsprocedure voor een Plaatselijke Geloofsgemeenschap en bijhorende moskee. In de volgende hoofdstukken wordt het wettelijke en decretale kader verder uiteengezet. Ook de rol van het Vlaams Minderheden Centrum (VMC) en de Integratiecentra komen even aan bod.
Verder kon ik ook zeker niet om de Moslimraad en de Moslimexecutieve heen. Hier had ik het dan vooral over de geschiedenis van de verkiezingen, maar de bevoegdheden kregen zeker ook de nodige aandacht.
In hoofdstuk acht gaf ik dan een relaas van de praktijk: 5 Antwerpse moskeeën van nabij bekeken en daarbij gaf ik dan verslag van de knelpunten in hun werking, de toestand van de infrastructuur en hun stand van zaken in het erkenningsproces. Nadien probeerde ik deze samen te vatten. De infrastructuur voldoet niet aan de wettelijke vereisten, men vindt onvoldoende geschoolde (geregistreerde) imams, bestuursleden en vrijwilligers raken niet door de administratieve verplichtingen heen en de steden geven niet gauw de nodige stedenbouwkundige vergunningen.
Het tiende hoofdstuk vertolkt de bekommernissen van de moskeebesturen zelf. De eerste generatie geeft niet graag de fakkel door aan de tweede, en er is een moeilijke verhouding tot de overheid; Algemeen ervaren moslims een diepe behoefte aan erkenning – in de brede zin van het woord.
In het voorlaatste hoofdstuk worden aanbevelingen naar de overheid op een rij gezet. De overheid kan op verschillende domeinen faciliterende maatregelen nemen die het de moskeeën makkelijker kan maken hun rol op te nemen.
Het laatste hoofdstuk tenslotte benadrukt vooral het moskeegebeuren in België: meer en meer evolueren moskeeën naar actieve zelforganisaties die een sociaal - culturele rol vervullen. De overheid moet die rol ook erkennen en de ruimte geven.
