Multiculturalism and its implications for crime.
De invloed van multiculturalisme op misdaadcijfers
Dit artikel handelt over de invloed van multiculturalisme – zoals het aangenomen is in het officieel beleid van Canada – op de cijfers van misdaden begaan door leden van etnische en culturele minderheden. Deze vorm van criminaliteit is op veel plaatsen min of meer taboe vanwege de gevoeligheid in de hedendaagse maatschappij voor racisme en eigenlijk bijna alle onderwerpen die te maken hebben met vreemdelingen. Toch is het een belangrijk aspect om onze huidige maatschappij te begrijpen. Hoe gaan we om met het anderszijn van anderen? Hoe beïnvloeden wij – de blanke meerderheid – het gedrag van de nieuwkomers in onze Westerse landen? En welke beleidsoptie is het beste om onze samenleving veilig en vredig te houden?
Het is een feit dat onze hedendaagse samenleving elke dag multicultureler wordt. Meer en meer mensen verhuizen naar een ander land om er een job te vinden, om er een beter leven op te bouwen of gewoon omdat ze het ergens anders leuker vinden. De wereld wordt een dorp. Hierdoor ontstaat er een diversiteit aan culturen, een mix van gewoontes, tradities, religies en talen binnen één gemeenschap. Multiculturalisme is één van de manieren waarmee een natie kan reageren op deze diversiteit. Multiculturalisme als beleidsoptie gaat over het “samenleven met verschillen” en over het positief evalueren van elke vorm van diversiteit. Culturen worden aangemoedigd om hun eigenheid te behouden en om tegelijkertijd respectvol met elkaar om te gaan binnen één gemeenschap. In een multiculturele samenleving kunnen burgers in hun gedeeld burgerschap een verenigende kracht ontdekken, en zo samen aan een betere wereld bouwen.
Multiculturalisme als een beleidsoptie is doorheen de geschiedenis al op diverse manieren toegepast in grote delen van de wereld. Er zijn drie landen die het multiculturalisme ook officieel hebben erkend in hun beleid – Australië, Canada en Zweden. Om het niet te ingewikkeld te maken, focussen we in dit artikel op multiculturalisme zoals het in Canada is aangenomen. Op 8 oktober 1971 werd dit “communitaristische” model door de toenmalige eerste minister Pierre Trudeau uitgeroepen. Reagerend op de noden en de krachten van de bevolking geeft het ministerie van Canadees erfgoed het programma elk jaar opnieuw een vernieuwde inrichting. De nadruk van het programma ligt echter steeds op identiteit, burgerparticipatie en sociale gelijkheid. Het Canadese multiculturalisme is gebaseerd op de notie dat de staat de culturele identiteit van ieder individu moet respecteren vermits de politieke identiteit gebaseerd moet zijn op een bepaalde eigenheid. Dit resulteert in de erkenning van bepaalde collectieve rechten voor cultureel gedefinieerde groepen. Het communitaristisch multiculturalisme bekijkt gelijkheid als méér dan een “formele gelijkheid van behandeling”; het gaat over een behandeling die verschillen en ongelijkheden erkent en tracht weg te werken.
Multiculturalisme als beleidsoptie beïnvloedt de statistieken van misdaden gepleegd door leden van etnische en culturele minderheden op negatieve wijze. Twee criminologische theorieën bewijzen deze stelling.
De eerste denkschool gaat over de conflicttheorieën. De theorie van cultuurconflict, ontwikkeld door Sellin, vertegenwoordigt deze school het beste. Sellin stelt dat verschillende culturen verschillende gedragsnormen hebben (“gedragsnormen” verwijst naar het geheel van regels dat elke cultuur heeft). Wanneer in een samenleving verschillende culturen samenkomen door immigratie, zullen er conflicten ontstaan. Sommige gedragsnormen die normaal gevonden worden in de ene cultuur, kunnen in een andere cultuur als abnormaal of zelfs als deviant, bestempeld worden. De sterkste groep(en) - zij die de economische en/of de culturele macht in handen hebben - zal de wetten kunnen maken en dus kunnen bepalen welk gedrag als deviant en welk als normaal beschouwd zal worden. Sommige leden van etnische en culturele minderheden zullen bijgevolg als criminelen aanzien worden.
De tweede denkschool gaat over armoede en ongelijkheid. Etnische en culturele minderheden worden over het algemeen vaker ongelijk behandeld en zijn bijgevolg ook vaker arm. Merton formuleerde de “Strain Theory”, waarin hij beargumenteert dat misdaad ontstaat omdat de samenleving aan iedereen dezelfde doelen stelt, maar niet aan iedereen voldoende middelen geeft om die doelen te bereiken. Dit veroorzaakt stress en één van de manieren om deze stress te verminderen is het begaan van misdaden.
Multiculturalisme heeft een impact op voorgaande oorzaken van misdaad die gepleegd worden door leden van etnische en culturele minderheden. Immers, multiculturalisme verhoogt het respect voor culturen die verschillen van je eigen cultuur. Deze beleidsoptie werd ontwikkeld om diversiteit naar waarde te schatten, om je medemensen te aanvaarden zoals ze zijn. Deze open houding zal logischerwijze invloed hebben op Sellin’s theorie. De verschillen die er tussen culturen heersen, zullen niet langer aanleiding zijn tot conflict, maar eerder tot een uitwisseling van ervaringen en ideeën. Gedragsnormen van etnische en culturele minderheden die verschillen van die van de dominante cultuur zullen niet meer automatisch als crimineel worden beschouwd. De aanvaarding van het verschil zal leiden tot een gezamenlijke zoektocht naar oplossingen voor de verschillen. Multiculturalisme vergroot ook de economische mogelijkheden van de minderheden. Wanneer multiculturalisme wordt toegepast in al haar facetten zal racisme en discriminatie uitgeroeid worden. Dit zal er dan op zijn beurt voor zorgen dat zij gelijke mogelijkheden krijgen op de arbeidsmarkt. Indien de leden van etnische en culturele minderheden meer kans maken op een degelijk inkomen, dan zal hun financiële draagkracht stijgen en de kans op de keuze van een deviante levenswijze zal dalen. Het implementeren van multiculturalisme zal dus op lange termijn zorgen voor een daling in de criminaliteit gepleegd door leden van culturele en etnische minderheden.
