Collocatie en dwang
Krankzinnigenzorg in België (1850-1900)
‘Cet être souffrant, ce n’est pas un étranger, c’est un homme’, schreef de Leuvense gestichtarts en professor Ferdinand Lefebvre in 1864. Hij doelde hiermee op de menselijkheid van de krankzinnige, op dat moment nog een relatief nieuwe ontdekking. Het verschijnen van de krankzinnige als mens, als zieke die recht had op verzorging, betekende een hele uitdaging voor diens omgeving.