Deze scriptie probeert te verklaren waarom Rwanda, een arm Afrikaans land dat bekend staat vanwege de genocide die er plaatsvond in 1994, een steenrijke Engelse voetbalclub, Arsenal, sponsort. Om dit te doen is gebruik gemaakt van een casestudie, waarbij de contextuele omstandigheden in overweging werden genomen, die de keuze van de Rwandese overheid voor het toepassen van nation branding (kort samengevat, het toepassen van marketingtechnieken om landen te promoten) verklaren. Er wordt geconcludeerd dat het land hoogstwaarschijnlijk veel zichtbaarheid en misschien zelfs diplomatieke slagkracht heeft gekregen, maar dat het buitenlands beleid daarentegen lijkt gereduceerd te zijn tot de wetten van de marketingwereld, om zo voordelen te bereiken die waarschijnlijk te mooi zijn om waar te zijn.

Deze masterthesis behandelt twee aspecten van het transitionele justitie- en verzoeningsproces: enerzijds de forensische archeologie, haar technieken, toepassing en belang voor internationale strafhoven zoals het ICTY en het ICTR, en anderzijds de inspanningen om gebeurtenissen te memorialiseren, en hun impact op de gemeenschap. Beide onderdelen worden benaderd vanuit een algemeen oogpunt via een theoretisch kader dat telkens toegepast kan worden op de gekozen case study, namelijk de genocide tegen de Tutsi in Rwanda uit 1994.

Rwanda, gevangen in de ketenen van een koloniaal verleden?Genocide. Bestaat er een akeligere gebeurtenis die de mensheid te beurt kan vallen? In 1994 werd Rwanda op drie maanden tijd het slachtoffer van een genocide die het leven kostte aan zo’n 800 000 Tutsi en gematigde Hutu. De moordpartijen werden georkestreerd door een elite van extremistische Hutu rond de toenmalige president Habyarimana. De wereld keek opnieuw machteloos toe op een volkerenmoord 60 jaar na de Holocaust.

HET WETTELIJK HUWELIJK IN RWANDA:LOUTER EEN FORMALITEIT?            In het district Kamonyi, gelegen in het Zuiden van Rwanda, woont Pélagie al 23 jaar samen met Emmanuel[1] in het grootste huis van het dorp. Gedurende al die jaren weigert haar partner echter om een wettelijk huwelijk aan te gaan. Ze getuigt het volgende over haar situatie:            “Vrouwen die ongehuwd met een man samenleven worden als een indaya[2] beschouwd. Iedere gehuwde vrouw in het dorp kijkt op mij neer, zelfs armere vrouwen.

Bemiddeling door lekenrechters na een genocide: Net een brug te ver?
 
Rwanda wordt wel eens het land van 'the thousand hills' genoemd, maar de meesten onder ons kennen Rwanda wellicht door haar genocide in 1994. Een gruwelijke afslachting van 800.000 onschuldige tutsi door "een bende losgeslagen barbaarse hutu", wordt wel eens gezegd, al is dat natuurlijk iets te ongenuanceerd. Niemand weet hoe hij of zij zou gereageerd hebben in die situatie. Het vermogen tot wreedheden is in elk van ons aanwezig.