Deze masterscriptie exploreert nieuwe synthese methoden om monoklien strontium aluminaat gedopeerd met divalent europium en trivalent dysprosium nanokristallen te produceren voor vroege fase schade detectie in composiet materialen. Hiervoor werd ondermeer een studie gedaan naar de bestaande synthese methoden en hun tekortkomingen.
Een tweede luik bestudeert de afhankelijkheid van de persistent luminescente eigenschappen op de kristallietgrootte d.m.v. (titanium gedopeerd) hafnia nanokristallen.