Het onderwerp van dit onderzoek bestudeert de architectuur die werd gerealiseerd door een individu binnen de modernistische stroming. Zijn realisaties worden uitgelicht aan de hand van het gebruiksverhaal en gaat dus veel verder dan het esthetische aspect van het project. Het verhaal áchter het gebouw wordt hier belicht.

Deze thesis probeert uit te zoeken in hoeverre de 'embodied mind' aanwezig is in drie kortverhalen van Dorothy Richardson. Daarbovenop wordt ook bestudeerd hoe de leeftijd van de personages de representatie van hun interne processen beïnvloedt.

Collectiviteit in modernistische sociale hoogbouw projecten. Het ontwerp van de collectieve voorzieningen, de implementatie en de realiteit vandaag. Nieuwe ontwerpstrategieën toegepast op twee case studies: Gratosoglio in Milaan en de Watersportbaan in Gent.

Deze scriptie onderzoekt op welke manier de auteurs Virginia Woolf en Pat Barker schrijven over psychisch trauma in werken die focussen op de Eerste Wereldoorlog. Is er een continuïteit te bemerken tussen het verhaal van Woolf, dat vlak na de oorlog werd geschreven, en het verhaal van Barker, dat aan het einde van de eeuw werd gepubliceerd?

Wat zijn de typologische eigenschappen van de Fierensblokken en hun invloeden, en hoe kunnen deze eigenschappen, die waardevolle erfgoedelementen zijn, een kwaliteitsvolle plaats krijgen in de toekomstige herbestemming? Vanuit deze onderzoeksvraag vertrekt het onderzoek over het sociale wooncomplex de Fierensblokken, een prominent voorbeeld van een Weens hof, met als afbakening in de ruimte de stad Antwerpen, en in de tijd het interbellum. Naast de beperkte literatuur, zijn vooral bouwaanvragen, historisch fotomateriaal, en de gebouwen behorende tot deze typologie de voornaamste bouwstenen voor het onderzoek.

Archeologie van een denkbeeldig bouwwerk: Paul Otlets wereldstadutopie



Een alternatief voor het Atomium
Als een paal boven water staat het Atomium te blinken op de Heizel. Een bouwwerk is een onweerlegbaar feit, dat weinig discussie duldt. Onwrikbaar bezet het Atomium niet alleen de fysieke ruimte, maar ook de mentale ruimte van ons collectief nationaal geheugen. Men zou bijna vergeten dat het ook anders had kunnen lopen. Bijna.
In 1958 was immers niet iedereen tevreden met de plannen voor de wereldtentoonstelling. Le Corbusier had het bijvoorbeeld liever anders gezien.