Deze scriptie bestudeert de mens-smartphone assemblage vanuit het posthumanistische en feministisch nieuw-materialistische kader van Donna Haraway. Zij maakt komaf met binaire opposities en legt de nadruk op verweving en de co-constitutie van verschillende elementen. Deze scriptie neemt drie concepten van Haraway onder de loep - de cyborg, companion species en kin - en past die toe op de verweving tussen mens en smartphone.

Steeds vaker nemen mensen bewust maatregelen om hun digitaal gebruik in te perken, ook wel bekend als een "digitale detox". Aan de hand van diepte-interviews werd er gepolst naar de ervaringen van zowel werkstudenten als werkenden met digitale detox. Om het proces van dit fenomeen te illustreren, werd the transtheoretical model of change van Prochaska en DiClemente (1983) gebruikt.