Scriptiebank overzicht

Op 29 mei 2018 schoot een geradicaliseerde gevangene op penitentiair verlof twee politieagenten en een burger dood in Luik. De Islamitische Staat (IS) eiste de aanslag op. Hoe voorkomen we dit? Hoe volgen we gedetineerden met radicaal gedachtegoed op? Een beleidsevaluatie van Plan R in de Vlaamse gevangenissen.

Hoger opgeleide Marokkaanse moslimjongeren uit de stad Antwerpen ervaren het discours over radicalisering en het preventing-countering-violent-extremism beleid (P/CVE) als stigmatiserend en extra surveillerend. De islam wordt sinds de aanslagen van 11 september gelinkt aan terrorisme en
radicalisering in het publieke discours, maar ook aan bepaalde P/CVE-beleidspraktijken. Het gevolg
hiervan is dat het thema radicalisering al snel vermengd is geraakt met het debat over de multiculturele samenleving en de plaats van de islam in de seculiere samenleving.

Het radicaliseringsvraagstuk is een realiteit binnen alle lagen van onze huidige westerse samenleving. Onze samenleving zal een kritische denkoefening moeten uitvoeren om een adequaat antwoord te formuleren op dit hedendaags vraagstuk. Deze bachelorproef geeft daartoe een eerste aanzet en wil nagaan of jeugdwelzijnsorganisaties, zoals Habbekrats, een rol kunnen spelen in de preventie van radicalisering

Het doel van deze thesis is het verkennen van de rol die imams kunnen spelen in disengagement en deradicalisering en hun eigen visies hierop. Hiervoor werd gebruikt gemaakt van een literatuuronderzoek, een analyse van beleidsdocumenten en diepte-interviews met imams van de moskeeën in Gent. Er wordt beargumenteerd dat imams een waarde kunnen hebben in disengagement en deradicalisering.

Wat maakt CLB-medewerkers onzeker in het omgaan met radicalisering en wat kan hen zekerder maken in de toekomst?

Sanctioneren van radicalisme: jongeren versus beleidsmakersEr kan bijna geen dag naar het nieuws worden gekeken of er verschijnt een bericht dat te maken heeft met radicalisme. Vooral sinds de aanslagen in Parijs begin dit jaar, steeg de berichtgeving rond dit thema enorm. Daarbij werd er vooral veel aandacht gegeven aan de terroristische groepering "Islamitische staat". Wanneer je daarbij de reacties op het internet las kreeg je de indruk dat velen pleiten voor een zeer repressieve aanpak. Is dit werkelijk zo of moet dit genuanceerd worden?

Gewelddadig extremisme: directe en indirecte oorzaken“Ingrijpen op factoren die in werkelijkheid geen oorzaken zijn van gewelddadig extremisme, maakt preventie zinloos”.Radicalisering en extremisme. Deze begrippen zijn quasi niet meer uit het nieuws weg te slagen. Maar hoe valt gewelddadig extremisme te verklaren? Kunnen de blootstelling aan extremistische boodschappen via nieuwe sociale media en iemands persoonlijke neiging tot gewelddadig extremisme ons iets wijzer maken? En hoe komt iemands persoonlijke neiging tot gewelddadig extremisme tot stand?

“IN DE BAN VAN DE KORAN”Islamitisch geïnspireerde radicalisering is een bedreiging die vaak tot de verbeelding spreekt. Een recente illustratie is Mehdi Nemmouche, de 29-jarige Fransman die wordt verdacht van de tragische aanslag van 24 mei 2014 op het Joods Museum in Brussel waarbij vier dodelijke slachtoffers geëist werden. Fréderic Van Leeuw, de federale procureur, stelde dat de vrees van de inlichtingendiensten - dat Syriëstrijders geradicaliseerd terugkeren na daar te hebben geleerd om te gaan met strijdmiddelen - realiteit is geworden.

“Het olievleksyndroom slaat ook bij ons toe”


Radicaal-islamistisch gedachtengoed bereikt België


Radicalisering is niet nieuw. Toch is er vandaag één trend die er bovenuit steekt: het religieus geïnspireerde radicalisme. De Belgische overheid hoort wel een klok luiden, maar zal waarschijnlijk nog enige tijd nodig hebben eer ze de klepel weet hangen.


“Van de 400.000 moslims in België zijn er 8.000 besmet met een radicaal-islamistisch gedachtengoed”, staat te lezen in een recent rapport van het Comité I, dat de inlichtingendiensten controleert. Moeten we ons nu zorgen maken?

Haider en zijn Kronenzeitung
 




“Wenen terug aan de Wenen!”, “Buitenlanders buiten!”. Met deze en andere provocatieve slogans slaagde de extreemrechtse Vrijheidspartij (FPÖ) van topman Jörg Haider erin om in 1999 de tweede grootste partij van Oostenrijk te worden. Uit empirisch onderzoek blijkt dat deze verpletterende verkiezingsuitslag enkel behaald kon worden door de systematische steun van ’s lands bekendste en grootste tabloid, de Oostenrijkse Kronenzeitung.