Deze masterproef is in de eerste plaats een begripsgeschiedenis van levensmoeheid. Door de vermeldingen van levensmoeheid in historische bronnen vanaf 1850 onder de loep te nemen en deze historisch te kaderen wil dit onderzoek de totstandkoming van het huidige fenomeen verklaren. Daarnaast krijgen ook onderwerpen als zelfdoding, psychiatrische diagnostiek en ouderdom een historische uitdieping. Het huidige concept voltooid leven is immers een clusterbegrip, wat de complexiteit van de problematiek mee verklaart.

Een vragenlijststudie naar het psychologisch welbevinden van rusthuisbewoners in relatie tot de gehanteerde zorgstijl met aandacht voor kwetsbaarheid en veerkracht.

De masterproef "Les défis de la traduction d'un texte francophone postcolonial et hétérolingue: Le cas de “Nulle part dans la maison de mon père” d'Assia Djebar en allemand et en néerlandais" onderzoekt hoe uitgeverijen het complexe werk voorstellen aan het publiek en analyseert welke veranderingen de meertalige brontekst van Djebar onderging in de Nederlandse en de Duitse vertaling.

In deze masterproef werd een onderzoek verricht naar de aanwezigheid van intermediale verwijzingen naar muziek, tekst en beeld in 'Als op de eerste dag' (2001) en 'Oorlog en terpentijn' (2013) van Stefan Hertmans. Door de gekozen romans in een multidimensionale kunst- en cultuurhistorische context in te bedden, trachtte Sofia De Geest tot een beter inzicht te komen in Hertmans’ poëticaal universum. De intermediale studie was het eerste onderzoek in zijn soort binnen het oeuvre van de auteur.

Een onderzoek naar de relatie tussen architectuur en melancholie. Vertrekkend vanuit andere kunstvormen om te zien hoe men daar mee omging. Het eindresultaat resulteerde in hoe ik kon omgaan met mijn eigen melancholie en daarmee aan de slag kon gaan.

TERRA INCOGNITAArchitectuur & melancholieMelancholie; je kent het wel, dat mysterieuze gevoel dat ons overvalt zonder enige duidelijke aanleiding. Onderweg zijnd, starend naar het landschap vanuit de trein. Je blik op oneindig. In een melancholische bui bekijk je de realiteit van op een afstand, een aangenaam gevoel waarbij de tijd lijkt stil te staan.  Niettemin willen we deze stemming koesteren, dit zachte droevige gevoel waarbij tranen licht de ogen prikkelen. Want melancholie biedt troost. Als een pauze in het hectische leven, een zelfreflectie.

DE KUNST VAN DE HERINNERINGWAAROM WE FEDERICO FELLINI NOOIT ZULLEN VERGETENHet filmfestival van Gent eert dit najaar de Italiaanse cineast Federico Fellini (1920-1993) met een grote overzichtstentoonstelling. Na de liefdesverklaring van Paolo Sorrentino’s oscarfilm La Grande Belezza lijkt Fellini’s herinnering levendiger dan ooit. Maar wist je dat herinneringen eigenlijk dichter aansluiten bij de verbeelding dan bij de realiteit?

De zoete pijn van een vergeten dichter: Joseph Brodsky als melancholicusGepest en verstoten, bespuwd, gekleineerd, mishandeld en weggestuurd. Dat was het droeve lot van Joseph Brodsky, de grootste dichter die Rusland sinds de Tweede Wereldoorlog heeft voortgebracht. Terwijl hij door het Soviet-regime werd vervolgd, werd hij in literaire kringen geroemd als de grootste levende dichter van Rusland, de meest welluidende, invloedrijke stem van de moderne Russische letteren.

De hedendaagse stad – een opening tot analyse
 
De stad, neem nu Brussel, trekt mensen aan, stoot anderen af. Ze roept beelden op waarin men haar ambivalenties leest – de stad als een podium voor alle mogelijke antagonisten: belofte en bedreiging, orde en chaos, schoonheid en lelijkheid, melancholie en verlangen, romantiek en realisme. Op die wijze en aan de hand van die beelden tracht men haar te ‘vatten’, zoekt men naar wat de stad in wezen is – of zou kunnen zijn.

Virginia Woolf, en haar oeuvre als spiegel van de ziel


Of ‘de onmogelijkheid tot rouwen’




Ooit schreef Virginia Woolf: “books are the mirrors of the soul”. En dit geldt ook voor haar eigen boeken. In mijn thesis probeerde ik het verband tussen het werk van deze onvolprezen schrijfster en haar psyche aan te tonen -een boeiende ontdekkingstocht. Deze vorm van literatuurkritiek is niet nieuw. Reeds Freud, de alombekende vader van de psychoanalyse, paste als eerste een dergelijke psychoanalytische benadering van kunst toe.