Scriptiebank overzicht

Een onderzoek over de exit van jonge vrouwen in Vlaamse lokale politiek. Verdwijnen jonge vrouwen sneller van het politieke toneel en welke factoren hebben hier een invloed op?

Een onderzoek naar de invloed van Twitter op het aantal voorkeurstemmen van de kandidaten bij de lokale verkiezingen van 2018 in Vlaanderen

This linguistic ethnographic dissertation presents a case study of a preschool in the Dutch-speaking part of Belgium. The preschool, population consists of 3-to-5-year-old children, of whom almost 50 percent do not have Dutch as their main home language. The research investigates the key roles of teachers and parents in the preschool’s efforts to accommodate multilingualism and promote integration.

In dit onderzoek werd artikel 60 op mesoniveau, binnen het OCMW van Aalst, onderzocht. Dit met als doel een zo duidelijk mogelijk beeld te krijgen over hoe deze tewerkstelling loopt en waar er eventueel marge is voor verbetering.

Mijn onderzoeksopzet bestond enerzijds uit een interview met de beleidsmensen, met de ambtenaren die verantwoordelijk zijn voor deze sociale tewerkstelling. Anderzijds uit een focusgesprek met ervaringsdeskundigen, met mensen die of een sociale tewerkstelling positief hebben beëindigd of nog steeds aan het werk zijn als artikel 60.

Aan de hand van mijn ervaring en mijn onderzoeksopzet heb ik mijn veranderingsdoelen opgemaakt. Gezien de ervaringsdeskundigen artikel 60 als een positieve ervaring beschouwden denk ik dat men eerst en vooral moet proberen meer tewerkstelling plaatsen te creëren. Meer plaatsen geeft ook meer kansen dus meer kwetsbare mensen die men zo kan helpen naar werkervaring of zelfs naar een doorstroom naar de reguliere arbeidsmarkt. Hiervoor zal de begeleiding anders moeten worden aangepakt en zal ook de bijhorende subsidiëring moeten herbekeken worden. Zowel op mesoniveau binnen het OCMW te Aalst als op macroniveau en dus op Vlaams, gezien dit recent is overgeheveld van Federaal naar Vlaams.

Een tweede veranderingsdoel, wat ik zou willen gerealiseerd zien, is het verbeteren van de sfeer op de werkvloer ten opzichte van de mensen in artikel 60. Het welbevinden op het werk draagt volgens mij ook bij naar enerzijds je goed voelen in je vel maar anderzijds ook het goed presteren op het werk zelf. Voor mensen in sociale tewerkstelling denk ik dat de motivatie om op zoek te gaan naar een job na artikel 60 groter zal zijn als men een positieve ervaring heeft mogen ervaren.

Ook na begeleiding moet volgens mij beter. In het focusgesprek gaf elke deelnemer aan dat men in het spreekwoordelijke zwarte gat valt na artikel 60. Ook hier zouden we door in te zetten op betere, intensievere begeleiding, de doorstroom naar de reguliere markt kunnen bevorderen.

Ik ben dit eerst en vooral juridisch gaan bekijken, wetgeving versus toepassingen die men hanteert in het OCMW te Aalst. Daaruit bleek onder andere dat een flexibel werktraject, bijvoorbeeld deeltijds werken, wettelijk wel kan. Iets wat mogelijk zou moeten zijn voor iedereen in deze hectische maatschappij, zeker voor kwetsbare mensen die geen (groot) sociaal opvangnet hebben. Ook het loon voor de artikels 60 bepaalt men zelf als OCMW. Naar privé werkgevers toe factureert men 740 euro, openbare instanties die mensen tewerk stelt in artikel 60 betalen niets. Ook het feit dat men enkel leefloon gerechtigden in artikel 60 toelaat, is specifiek voor Aalst en zou dus ook anders kunnen. Er is dus een duidelijk verschil tussen wat er wetmatig mag en wat er in Aalst wordt toegepast. De reden hiervoor ligt meestal bij de subsidiëring die men hiervoor krijgt.

In een tweede invalshoek heb ik de psychosociale bril opgezet. Daar bleek, door de analyse van verschillende theorieën met betrekking tot het welbevinden en het hebben van een job, dat er wel effectief gevolgen kunnen zijn door het al dan niet hebben van een job. Zeker naar kwetsbare mensen toe moeten we hiermee rekening houden, zij hebben misschien bepaalde werkattitudes niet meegekregen van thuis. Doordat ze niet aan het werk zijn, worden ze uitgesloten uit de maatschappij. Men verliest zijn status en heeft niet het gevoel ergens bij te horen, ergens deel vanuit te maken. Aan het werk zijn zal hen dus empoweren, zal hun psychosociaal welzijn erop verbeteren.

Een laatste invalshoek is de hulpverlening. Doordat onze maatschappij volop in transitie is, dient de hulpverlening herbekeken te worden. Sleutelwoord bij hulpverlening is empoweren. Niet enkel doen wat wetmatig moet maar mensen helpen hun doelen te laten stellen en deze te verwezenlijken. De houding van de hulpverlener moet op voet van gelijkwaardigheid zijn en met een onvoorwaardelijke positieve houding ten opzichte van de cliënt met als doel zijn eigenwaarde te versterken.

Ik breng aan de hand van mijn onderzoeksopzet en theoretische staving vijf veranderingsstrategieën naar voor. Eerst en vooral moet artikel 60 voor iedereen kunnen en niet enkel voor mensen met een leefloon. Zo sluiten we mensen uit die ook zouden geholpen zijn door op deze manier aan het werk te kunnen. Ik denk bijvoorbeeld van een vrouw op leeftijd die van haar man is gescheiden en jaren voor de kinderen heeft gezorgd. Iemand van een iets oudere leeftijd, met een ‘black hole’ in haar CV van enkele jaren, zal niet makkelijk werk vinden.

Een tweede veranderingsstrategie is de mogelijkheid naar een flexibeler traject. Zeker nu we langer zullen moeten werken, is dit geen overbodige luxe. Zoals we ook in Finland zien, werkt zo’n systeem. Meer en meer mensen nemen ook hier ouderschapsverlof, tijdskrediet of loopbaanonderbreking om voor hun gezin of voor zichzelf te kunnen zorgen. Ook en zelfs vooral kwetsbare mensen die weinig of geen ervaring hebben en vaak niet beschikken over een sociaal opvangnet, zouden dit dus zeker moeten kunnen doen. Meer mensen zullen slagen in hun te presteren dagen in de opgegeven referteperiode en mensen gaan ook meer gemotiveerd zijn aan het werk te blijven in deze drukke geluksmaatschpapij.

Een derde strategie is de begeleiding van de mensen op de werkvloer die met mensen in artikel 60 moeten werken. Het stigmatiseren van deze groep tegen gaan door preventief de mensen op de werkvloer zelf grondig te informeren en hen te duiden wat de intentie is. Zo kunnen we taboes en vooroordelen wegwerken en eventuele pesterijen voorkomen. Een ‘workbuddy’, een gezinswetenschapper die niet alleen de mensen in sociale tewerkstelling maar ook de collega’s hierin begeleidt.

Een vierde strategie is het herbekijken van de kosten die men factureert aan privé firma’s. Zij krijgen een factuur van 740 euro per maand voor een werknemer, openbare instanties en vzw’s niet. Men hanteert dit omdat dit de kost is die het OCMW zelf zou moeten bijleggen, die men dus niet krijgt via subsidieringen. Op macroniveau zouden we dus moeten inzetten in het herbekijken van deze subsidieringen om deze gelijk te stellen. Maar ook OCMW Aalst zou zelf de beslissing kunnen nemen dit niet als grondvoorwaarde te hanteren. Zo creëren we meer tewerkstellingsplaatsen en vergroten we ook de doorstroom.

Een laatste voorstel naar verandering is de betere (na)begeleiding. Mensen in de laatste weken goed toeleiden naar het einde van hun tewerkstelling en al klaarstomen naar solliciteren op de reguliere arbeidsmarkt. Ook een betere samenwerking met onder andere VDAB is opportuun zijn. Ook hier is een rol weggelegd die perfect zou zijn voor een gezinswetenschapper.

Referentielijst:

Adriaens, C. L. (2013). Praktisch handboek voor OCMW-recht. 612 Loopbaan met zorg. (2015). Betekenis van werk. Betekenis van werk.

Tine Van Regenmortel, K. H. (2013. Het concept ‘empowerende academische werkplaats’. Een innovatieve vorm van samenwerken aan werkzame kennis. Tijdschrift voor Welzijnswerk, 36-48 Van Regenmortel, S. (2015, april). Sociaal werk moet anders in de nieuwe samenleving. Entry-media

Vlieger, S. D. (2008, Juni). Schuld en schaamte: een vergelijkende studie tussen werkenden en werklozen. Gent: Universiteit Gent.

Vries, S. D. (2010). Basismethodiek psychosociale hulpverlening. In S. D. Vries, Basismethodiek psychosociale hulpverlening (p. 425). Hoten, Nederland: Bohn Stafleu van Loghum.

Gemeenteraadsverkiezingen: lokale thema’s of nationale druk? Oktober 2012. De strijd is gestreden en laat zijn sporen na op de Vlaamse wegen. De laatste weken of zelfs maanden werd er gevochten voor elke zichtbare plaats in de gemeente. Gemeenteraadsverkiezingen gaan altijd gepaard met een overdosis aan verkiezingsborden weet u wel. De vraag is echter of u daarom anders gaat stemmen? Geeft u iemand het vertrouwen die u persoonlijk kent of veel in het straatbeeld verschijnt of bent u iemand die toch de standpunten van de partijen er eens bij durft te nemen?

Twitter: de opiniepeiling van de 21e eeuw?Via Twitter en Facebook worden dagelijks miljoenen berichten de wereld ingestuurd. Mensen bloggen er op los om hun doen en laten te delen met vrienden, kennissen of vreemden. Steeds meer mensen vinden de weg naar sociale media en dat wekt natuurlijk de interesse van bedrijven en politici; zij speuren het web af op zoek naar de mening en voorkeur van consumenten en kiezers.

Vlaamse politicus omarmt YouTube (nog) nietIn de VS lijken YouTube video’s ondertussen definitief hun plaats in politieke campagnes veroverd te hebben. In tijden waarin sociale media voor veel mensen geen geheimen meer kennen, staan de Vlaamse politici echter nog niet met beide voeten in het Web 2.0. Dat is de conclusie van de masterproef die Sven Rosius schreef aan de hand van een analyse van de campagnes voor de Vlaamse gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012. Slechts één op zes kandidaten maakte gebruik van YouTube in die verkiezingen, en meestal bleef het bij één filmpje.

Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad schrijven anders over gemeenteraadsverkiezingenHoewel Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad allebei bestempeld worden als populaire dagbladen, publiceerden ze naar aanloop van de verkiezingen op 14 oktober 2012 een verschillende regionale berichtgeving.

‘Dankzij Twitter is er nu een echte dialoog tussen politici en burgers,’ aldus Vincent Van Quickenborne (Open VLD) in 2011, maar wat blijkt uit de Masterproef van Robbe van Lier (Universiteit Antwerpen)?

A.Z. Sint-Lucas Gent pionier in de ontwikkeling van een zorgpad orgaandonatie bij hersendode patiëntenDe nood aan geschikte orgaandonoren blijft hoog, ook al had België in 2011 een recordaantal van 29,3 overleden orgaandonoren per miljoen inwoners. In 2011 stonden er nog steeds 1200 patiënten op de wachtlijst van Eurotransplant. De overheid nam reeds verschillende initiatieven om het aantal donaties te doen toenemen.

 Nevele, van complexiteit tot eenheid. Het schepencollege van de gemeente Nevele, had de indruk dat de lokale economie in de zes dorpskernen in een neergaande spiraal was beland. Om deze impressie te bevestigen deed schepen Ilbert Vervaecke van Lokale Economie beroep op de studenten van de Arteveldehogeschool. Dit met het doel een beleidsplan op te stellen om de handel te stimuleren. Dit bestond onder andere uit een kwantitatief en een kwalitatief onderzoek.Voor het eerste luik van het project, nl.

Fysieke verloedering is de laatste jaren uitgegroeid tot een actueel programmapunt van menig politieke partijen, dit vanuit de optiek dat dergelijke buurten onveiligheidsgevoelens genereren en aldus de lokale leefbaarheid aantasten. Geen wonder dus dat de strijd tegen fysieke verloedering een hot item vormde in de voorbije gemeenteraadsverkiezingen. In deze scriptie gingen we dan ook op zoek naar het gevoerde beleid tegen deze problematiek op nationaal, Vlaams en lokaal niveau (Hasselt).

Onderzoek naar BV’s in de politiek levert verrassende resultaten op. BV’s zijn meerwaarde in de politiek Elke verkiezing opnieuw trekken politieke partijen een nieuw blik Bekende Vlamingen open om hun lijsten op te fleuren. Gelijktijdig doppen perscommentatoren hun pennen in vitriool om het fenomeen met de grond gelijk te maken. Onterecht meent Frederik De Swaef die onderzoek deed naar BV’s die opkwamen bij de lokale verkiezingen in 2006.  Bij de laatste lokale verkiezingen op 8 oktober 2006 bevolkten een record aantal BV’s de kieslijsten.

De mediatisering van de politiek: de rol van infotainment
 
Sinds de eerste reeks van het verkiezingsprogramma Bracke & Crabbé, en de talkshow De Laatste Show leeft het debat over de mediatisering van de politiek ook in Vlaanderen. Politici zijn niet weg te slaan uit de televisiestudio's. Infotainmentprogramma's worden hierbij niet geschuwd. Academici en politici spreken over het verval van de democratie. Maar is dit niet overdreven?