Scriptiebank overzicht

Deze scriptie gaat over de invloed van historische trots en retrospectie ten aanzien van de hedendaagse mentaliteit inzake cultuur en politiek.

Mijn scriptie maakt deel uit van de internationale betrekkingen literatuur en focust op hoe Turkije als een Awkward Middle Power de EU-gedomineerde status quo in de Westelijke Balkan trotseert.

Via een kritische discoursanalyse van acht Belgische verzetskranten probeert deze scriptie om tools aan te reiken om een beter inzicht te verkrijgen in de berichtgeving rond de Jodenvervolging. Op de vraag waarom de sluikbladen er zo weinig over berichten, is het belangrijk om bij de basis te beginnen: de eigenschappen en doelstellingen van de verzetspers, frames als bouwstenen van discours en de mechanismen van nieuwsselectie.

In deze scriptie verzamelde ik online reflecties over geweld en de dood van spelers die kritische oorlogsgames speelden. Daarbij focuste ik op drie games. Opvallend waren de negatieve emoties die spelers ervaarden. Deze bleken een bron te zijn voor eventuele kritisch reflectie.

De scriptie onderzoekt of het seksueel geweld dat tegen de Rohingya in Myanmar werd gepleegd, kan worden vervolgd voor het Internationaal Strafhof in Den Haag.

Het criminaliseren van ecocide is een rechtsinstrument ter bescherming van ecosystemen. Ecocide kan als misdaad ingeschreven worden in het Verdrag van Rome en zo krijgt het Internationaal Strafhof de rechtsbevoegdheid om dit te vervolgen.

In a highly unequal society, many young Brazilians suffer oppression based on their class, race, gender, sexual orientation and religion. In the transition to adulthood, a period that is already marked by important changes, this brings along specific needs that need to be met. This research answers how ICBIE, a cultural centre in Salvador da Bahia, tries to meet those needs by providing a
space for young people to participate in activities and volunteer. Young adults from the region and volunteers of ICBIE have participated in a survey and in-depth interviews to find the answer to the central question of this thesis:
“How does volunteering at ICBIE contribute to the personal and professional development of young adults living on the Itapagipe Peninsula of Salvador, Bahia?”. Their answers, insights and stories were complemented by observations and were compared with, and analyzed through the lens of
national data and concepts from Robert Havighurst, Social Justice Theory and Anti-Oppressive Practises. The results show that young adults face a multitude of obstacles, mostly related to oppressive practises. Classism is the form of
oppression that stood out, connecting almost all of the respondents. And while ICBIE can’t directly change the root of these oppressive practises, it mitigates the harmful effects caused by them, by creating a place where volunteers can
learn, take up responsibility, open their view on the world, create meaningful bonds, feel safe and loved, and cultivate hope and resilience for the future.

Minstens zoveel als er geleden is in deze wereld, is er over dit lijden geschreven, gedacht en gedicht. Deze masterproef onderzoekt waarom lijden ons, en onze verbeelding, zo bezighoudt.

Bijna twee decennia na de introductie van Responsibility to Protect (R2P) wordt de internationale gemeenschap nog steeds geconfronteerd met humanitaire crisissen die deze norm een halt hoorde toe te roepen. Onder andere in Syrië, Jemen en Myanmar heerst momenteel een humanitaire crisis die de norm viseert en bijgevolg dient te verhelpen. Doch blijft telkenmale een adequaat optreden van de internationale gemeenschap die R2P voorschrijft uit daar de norm nog steeds niet integraal wordt aanvaard. Dit onderzoek behandelt de vraag hoe ver de consensus aangaande R2P zich anno 2020 uitstrekt, alsook welke evolutie de norm sinds diens introductie onderging.

Deze scriptie probeert te verklaren waarom Rwanda, een arm Afrikaans land dat bekend staat vanwege de genocide die er plaatsvond in 1994, een steenrijke Engelse voetbalclub, Arsenal, sponsort. Om dit te doen is gebruik gemaakt van een casestudie, waarbij de contextuele omstandigheden in overweging werden genomen, die de keuze van de Rwandese overheid voor het toepassen van nation branding (kort samengevat, het toepassen van marketingtechnieken om landen te promoten) verklaren. Er wordt geconcludeerd dat het land hoogstwaarschijnlijk veel zichtbaarheid en misschien zelfs diplomatieke slagkracht heeft gekregen, maar dat het buitenlands beleid daarentegen lijkt gereduceerd te zijn tot de wetten van de marketingwereld, om zo voordelen te bereiken die waarschijnlijk te mooi zijn om waar te zijn.

Deze thesis beantwoordt de vraag of er een consistent, duidelijk en efficiënt rechtskader bestaat voor misdaden tegen cultureel erfgoed.

Deze thesis beschouwt de breuk van de Shoah als een uitdagend vraagstuk: hoe dient het Jodendom zich na de Shoah te verhouden ten opzichte van de gruwelijk verbrijzelde geschiedenis? De joodse wijsbegeerte biedt een tweevoudig antwoord. De opzet van deze thesis bestaat erin aan de hand van het joodse begrip 'teshuva' (terugkeer, berouw) de twee verhoudingen van het Jodendom tot de geschiedenis uit te werken. Tot slot worden deze twee perspectieven getoetst aan een praktische, concrete kwestie, namelijk de Palestijnse kwestie.

In haar masterscriptie heeft Eva Albers onderzocht of de precaire situatie van de Rohingya moslims in Myanmar onder het huidige internationaal recht een genocide is. Indien dat zo is, kan de zaak van de Rohingya dan voor het Internationaal Strafhof in Den Haag gebracht worden?

Deze masterthesis behandelt twee aspecten van het transitionele justitie- en verzoeningsproces: enerzijds de forensische archeologie, haar technieken, toepassing en belang voor internationale strafhoven zoals het ICTY en het ICTR, en anderzijds de inspanningen om gebeurtenissen te memorialiseren, en hun impact op de gemeenschap. Beide onderdelen worden benaderd vanuit een algemeen oogpunt via een theoretisch kader dat telkens toegepast kan worden op de gekozen case study, namelijk de genocide tegen de Tutsi in Rwanda uit 1994.

Seksueel geweld in oorlogstijd komt op grote schaal voor. Toch worden daders daarvoor zelden gestraft. Hoe komt dat? Zijn vrouwen wettelijk voldoende beschermd tegen seksueel geweld? En kan die bescherming voldoende afgedwongen worden?

Rwanda, gevangen in de ketenen van een koloniaal verleden?Genocide. Bestaat er een akeligere gebeurtenis die de mensheid te beurt kan vallen? In 1994 werd Rwanda op drie maanden tijd het slachtoffer van een genocide die het leven kostte aan zo’n 800 000 Tutsi en gematigde Hutu. De moordpartijen werden georkestreerd door een elite van extremistische Hutu rond de toenmalige president Habyarimana. De wereld keek opnieuw machteloos toe op een volkerenmoord 60 jaar na de Holocaust.

Bujumbura, hoofdstad van Burundi, gelegen aan het glinsterend water van het Tanganyika meer en omringd door groene heuvels, zou met haar ideale temperaturen zo uit een reisadvertentie kunnen komen. Het wordt soms ook wel eens het Zwitserland van Afrika genoemd.

HET WETTELIJK HUWELIJK IN RWANDA:LOUTER EEN FORMALITEIT?            In het district Kamonyi, gelegen in het Zuiden van Rwanda, woont Pélagie al 23 jaar samen met Emmanuel[1] in het grootste huis van het dorp. Gedurende al die jaren weigert haar partner echter om een wettelijk huwelijk aan te gaan. Ze getuigt het volgende over haar situatie:            “Vrouwen die ongehuwd met een man samenleven worden als een indaya[2] beschouwd. Iedere gehuwde vrouw in het dorp kijkt op mij neer, zelfs armere vrouwen.

De “ik” in ontwikkelingshulpOntwikkelingshulp betreft vandaag allesbehalve een “sexy” onderwerp.  Slaat u op een doordeweekse dag de krant open, dan springen steevast artikels over politieke en economische -liefst binnenlandse- problemen in het oog.  Inderdaad, de ontwikkelingen in Libië en Syrië zijn de afgelopen jaren meer dan uitgebreid aan bod gekomen.  Echter, omdat niet elke dag gelijkaardige beelden van verwoesting en genocide getoond kunnen worden, begint de media-aandacht voor deze conflicten en hun gevolgen nu ook stilaan te kenteren.  De situatie in vele delen van Afrika –en diep va

Waarheidszoeken in de Verenigde Staten“Without truthtelling […] the members of yesterday’s conflict can become the fire of tomorrow’s renewed conflict.” De twintigste eeuwse geschiedenis afspeurend is dergelijke uitspraak in de praktijk – gelukkig – niet steeds correct gebleken. Toch is het riskant steeds de proef op de som te nemen.

 Immuniteit voor misdaden tegen de mensheid.Ken je het onaangename gevoel wanneer je “made in Pakistan” op het label van je favoriete T-shirt ziet staan? Of heb je je al eens afgevraagd waarom je voor datzelfde T-shirt slechts 3,99 euro betaalde? Het is alom bekend dat de bedrijven achter onze favoriete merken vaak weten te balanceren op de rand van mensenrechtenschendingen.

De stilte van NurembergHet is intussen al meer dan zestig jaar geleden dat in het naoorlogse Nuremberg, tussen 1945 en 1949, het lot van de belangrijkste nazikopstukken werd bezegeld. Nochtans is de nalatenschap van Nuremberg vandaag nog altijd sterk aanwezig in het collectief geheugen van onze samenleving. We herinneren ons Nuremberg in de eerste plaats als een eerste belangrijke stap in de ontwikkeling van een internationaal strafrecht, maar ook in minder fraaie termen, als de afrekening met een pijnlijk verleden.Maar welk verleden is dat dan precies?

 HET GEHEUGEN VAN GUATEMALAOf het verleden dat niet voorbij gaat In de Guatemalteekse hooglanden worden de herinneringen aan de genocide nu al een tiental jaar letterlijk bovengehaald. Forensisch antropologen voeren er opgravingen uit van clandestiene massagraven die tijdens de burgeroorlog (1960-1996) gevuld zijn geraakt met de stoffelijke resten van vele slachtoffers. De inheemse Rosalina L., die de burgeroorlog overleefde, neemt de botresten van haar vader opgerold in plastiek mee in haar rugzak: “Het doet pijn ze te dragen… Het is alsof ik de dood meedraag.

Kwaad voor kinderen. Holocausteducatie in het basisonderwijs.Door herinneringseducatie op te nemen in de vakoverschrijdende eindtermen van het Vlaamse secundair onderwijs, heeft het Vlaamse onderwijsbeleid het belang van deze onderwijsdoelstelling erkend. Traditioneel wordt aangenomen dat Holocausteducatie enkel mogelijk zou zijn in het secundair onderwijs. Leerlingen van de basisschool zouden de harde realiteit van de Holocaust intellectueel en emotioneel niet aankunnen. Het Vlaamse basisonderwijs heeft herinneringseducatie dan ook niet opgenomen in haar eindtermen.

 De verantwoordelijkheid te voorkomen Preventie van genocide en misdaden tegen de mensheid in hetInter-Amerikaans Systeem voor Rechten van de Mens.Een Argentijnse case study. De verantwoordelijkheid te voorkomenIn de jaren ’90 van de vorige eeuw werd de vraag naar de toelaatbaarheid van humanitaire interventies onderzocht. Op de VN Wereldtop van 2005 werd  unaniem het concept “the Responsibility to Protect” (R2P) aangenomen.

Bemiddeling door lekenrechters na een genocide: Net een brug te ver?
 
Rwanda wordt wel eens het land van 'the thousand hills' genoemd, maar de meesten onder ons kennen Rwanda wellicht door haar genocide in 1994. Een gruwelijke afslachting van 800.000 onschuldige tutsi door "een bende losgeslagen barbaarse hutu", wordt wel eens gezegd, al is dat natuurlijk iets te ongenuanceerd. Niemand weet hoe hij of zij zou gereageerd hebben in die situatie. Het vermogen tot wreedheden is in elk van ons aanwezig.

Zwanger van de vijand                       

De verwoestende gevolgen van seksueel geweld in oorlog

“No matter where a women lives,
giving birth should be a time of joy,
not a sentence to death.”
(UNFPA EXECUTIVE DIRECTOR THORAYA A. OBAID, 2004)

Het aantal burgers dat wordt getroffen door de talrijke oorlogen loopt de laatste jaren steeds meer op.  Vrouwen in oorlogsgebieden zijn nergens meer veilig; ze worden mishandeld, verkracht, vaak meerdere malen, soms nachten achter elkaar, niet zelden erop toeziend hoe hun zus, dochter,…hetzelfde lot ondergaat.

 
De Belgische Genocidewetgeving heeft zich de laatste jaren ontpopt tot een bijzonder controversieel stuk wetgeving. De strafbaarstelling van misdaden tegen het internationaal humanitair recht heeft in verschillende fasen vorm gekregen. Tot de wet van 5 augustus 2003 opteerde de Belgische wetgever voor een bijzondere strafwet, de wet van 16 juni 1993 betreffende de bestraffing van ernstige schendingen van het internationaal humanitair recht, ook ‘Genocidewet’ genoemd.

De valkuilen van R2P
 
V.N.-secretaris-generaal Kofi Annan beschouwde het midden september als een van de spaarzame lichtpuntjes van de jaarlijkse opening van de Algemene Vergadering van de VN: de vermelding van het ‘responsibility to protect’-principe. ‘R2P’ in de letterwoordengekke VN-ambtenarij. Na vier jaar het buzzword geweest te zijn van politieke denktanks en academische conferenties, was het de eerste keer dat de term in een resolutie te vinden was van de hoogmis van staats- en regeringsleiders.
 
R2P gaat uit van twee basisprincipes.

 
In de schaduw van de Tweede Wereldoorlog vond in Oost-Centraal-Europa een tragedie plaats, die in het westen nauwelijks bekendheid geniet. In 1943-1944 vochten Polen en Oekraïners een oorlog uit in Volhynië en (Oost-)Galicië (in het huidige West-Oekraïne). Het was echter geen oorlog van 'heldhaftige' veldslagen tussen partizanen van beide naties, maar van slachtpartijen onder de burgerbevolking. Poolse en Oekraïense partizanen brandden elkaars dorpen plat en vermoordden de inwoners op een beestachtige manier.