Scriptiebank overzicht

MODEONTWERPERS EN FINANCIERING: EEN MOEILIJK HUWELIJK?De financieringsproblematiek voor Vlaamse starters blootgelegdNo money no fashion?“Modeontwerper zijn betekent niet alleen ontwerpen.” (Katrien Van Hecke, 2012)Je bent jong en je wil wat. Toch? Een eigen label opstarten bijvoorbeeld. Voor startende modeontwerpers is het een droom om ooit op het internationale toneel te verschijnen en het succes te evenaren van een Walter Van Beirendonck, een Dries Van Noten, een Olivier Theyskens, en noem maar op. Talent? Dat hebben de jonge modeontwerpers op de schoolbanken reeds bewezen. Ideeën?

Libelle is geen ‘blaadje’ om zonder handschoenen aan te pakken‘Opvoeden!’ ‘Dit werkt!’ ‘Doe het zo!’ Wie denkt dat een vrouwenblad als Libelle een passieve getuige is van wat er in een samenleving leeft, heeft het mis. Libelle is een actief instrument dat advies, normen en waarden over opvoeden uitdraagt. Advies dat vaak tegenstrijdig is en niet vanzelfsprekend.Het persoonlijk leven  wordt steeds meer doordrongen door vreemdenVan alle kanten krijgen ouders advies over hoe zij hun kinderen het best kunnen opvoeden. Via allerhande bochten en banen dringen deskundigen binnen in het gezin.

Probleemstelling en onderzoeksvraag Reclame is alomtegenwoordig in onze maatschappij. De veelheid aan advertenties zorgen echter voor negatieve ontwikkelingen zoals onder andere reclameontwijking, een verminderd effectief bereik van de consument, etc. Een mogelijkheid om dit euvel te omzeilen is het gebruik van creativiteit in advertenties. Creatieve advertenties onderscheiden zich van andere door hun afwijkend en uniek karakter. Dit maakt het voor de consument moeilijker reclame te identificeren als reclame waardoor de boodschap gemakkelijker binnengebracht wordt in diens gedachten.

Hoe emoties je helpen creatiever te zijn Emoties op de werkvloer zijn een touchy subject. Ook in het bedrijfspsychologisch onderzoek werden ze lang miskent. Gevoelens hadden geen plaats op het werk, dus ook niet op de onderzoeksagenda. Langzamerhand – na andere onderzoeksdomeinen in de psychologie een duidelijker beeld kregen rond emoties en stemmingen – onderzochten ook bedrijfspsychologen het fenomeen.

 Media kunnen niet zonder creativiteitCreativiteit is vandaag onmisbaar voor nieuwsmedia. Tot die conclusie kwam LynnClaerhout, masterstudente journalistiek, in haar masterproef. Met een literatuurstudieonderzocht ze het belang van creativiteit in print- en online journalistiek. Zonder creativiteit zou de geschreven journalistiek niet aantrekkelijk zijn. Het publiek heefttegenwoordig hoge verwachtingen. Media moeten ernaar streven eraan te voldoen en ze bijvoorkeur zelfs te overtreffen.

Dit onderzoek handelt over de betekenis van kunst in de leefwereld van zes- tot twaalfjarige kinderen en welke inspanningen de openbare omroep verricht als opvoedende instantie ter bevordering van kunst- en cultuureducatie naar deze doelgroep. De aanleiding tot de keuze van dit onderwerp is door de persoonlijke interesse naar kunst. Hierbij kwam de stimulans om dit nader te bestuderen binnen de leefwereld van kinderen gerelateerd aan de media, specifiek de openbare omroep aangezien zij hier een duidelijke opdracht bij hebben.

Hou jij van wiskunde? Gebruik jij wat je leerde tijdens de wiskundelessen in je persoonlijk leven? Of behoor je tot één van de velen die wiskunde vrezen, niet begrijpen of zelfs haten? Besef dan dat jou kijk op wiskunde ondermeer tot stand gekomen is door de wijze waarop je wiskundeonderwijs kreeg (Boaler, 2010) Kan het wiskundeonderwijs van de toekomst zo aangepakt worden dat je als later lid van de maatschappij iets aan wiskunde hebt, en er met plezier op terugblikt?Een studente van de 2de Master wiskunde aan de Universiteit Antwerpen, Hilde Hoegaerts, beweert van wel.

Betekenisgeving als medicijnWanneer we ziek worden, gaan we naar de dokter.  We krijgen een diagnose en een pilletje voorgeschreven.  Meestal voelen we ons dan beter.  Maar wat als dat niet zo is, of erger nog, de dokter vindt niets?  Dan hebben we stress, en ook daar zijn pilletjes voor.  Een pilletje graag, dokter.Een gangbare denkwijze in onze Westerse cultuur is het dualisme.

Dansrepertoire, met uitsterven bedreigd?! Het succes van performances, kan niet geschreven worden zonder ‘U’; ‘U’ als letter, maar ook ‘U’ als publiek. Iedere keer dat iets wordt uitgevoerd, speelt het zich namelijk niet enkel af in het nu, maar wordt het ook bepaald door (het n-)u. Hoewel opvoeringen in feite reconstructies zijn van dat wat vastgelegd werd tijdens een repetitieproces, is iedere uitvoering uniek en onherhaalbaar.

 
IK BEN THERAPEUT. VANAF NU!
 
Het is me wat. Vier jaar lang kreeg ik de tijd om therapeutische theorieën op te slorpen, om muzikale momenten te beleven. En hier staan ik dan: zenuwachtig, klaar om een heel jaar lang te bewijzen dat ik die theorie wel kan toepassen.

Deelvertaling naar het Nederlands van Daniel Bielensteins Duitstalige roman Max und Isabelle
 
Afgaan op vooroordelen en daar je verdere leven van laten afhangen? Wat doen de meeste mensen – en wat doen Max en Isabelle?
 
Zo maar in het wilde weg beginnen te vertalen of eerst je brontekst analyseren en een vertaalstrategie voor ogen houden? Ik koos voor de tweede optie en probeerde daarnaast mijn vertaalprincipes niet te verwaarlozen.
 
Bij Max en Isabelle gaat het net andersom. Max is 31, een beroemde tv-presentator en net niet meer samen met Jana.

Werken met etnisch-culturele minderheden lijkt aanlokkelijk door de exotische connotatie van het begrip zelf. Maar het werk vraagt veel tijd, continuïteit, ethische inleving, methodische kennis, creativiteit, authenticiteit en vooral gedurfde aanpak. De rehabilitatiemethodiek wordt aanvankelijk toegepast bij psychiatrische patiënten, een groep waar begeleiding een langzaam procesverloop kent. Ook het woonwagenwerk vereist dit aangrijpingspunt. Het ritme van de groep volgen en gewoon doen dragen echter bij tot de totstandkoming van een authentieke verbinding.

                                     Bruyninckx Daniëlle
Bepaalt wie je bent waarvoor je werkt?                              
Werk speelt een erg belangrijke rol in ons leven. Het is niet enkel een bron van inkomen, maar is van belang bij veel aspecten van het dagelijks leven, zoals sociale participatie, sociale status, consumptie, gezondheid, etc. (Roe en Ester, 1999). Toch maakt dit nog niet dat we iedere dag met zin en goede moed aan onze job beginnen. Zonder de juiste motivatie komt er van werken weinig in huis.

Deze verhandeling bespreekt de theoretische omkadering, de aanloop naar en de resultaten van een vergelijkend receptieonderzoek dat gedaan is naar Psycho (1960) van Hitchcock en zijn remake, Psycho (1998) van Gus Van Sant. Beide films werden vertoond tot en met de douchescène aan een overwegend jong publiek.
 
Er wordt onderzocht hoe dit publiek reageert op beide films of de verschillen tussen de films beleeft. Hiervoor werd hen gevraagd een vragenlijst in te vullen, waarin uiteenlopende onderdelen peilden naar verschillende filmanalytische en filmbeleving-aspecten.

 
De macht van het beleid op de sociaal-artistieke praktijk?
 
Taal. Hét instrument dat ons toelaat uitgebreid te communiceren. Erg handig, maar taal blijkt wel een moeilijk hanteerbaar instrument. Hoe kunnen we immers een begrip werkelijk vatten, wanneer iedereen zijn eigen interpretatie geeft aan de begrippen die we zo vanzelfsprekend gebruiken?
 
Zo ook wordt het begrip ‘sociaal-artistiek werk’ heel uiteenlopend geïnterpreteerd, en zelfs gedefinieerd. Dat maakt het moeilijk om over het begrip te spreken. Gaat het nu in weze over het sociale of over het artistieke?

 
Eveline Simpelaere & Ruuth Oosterlijnck
 
Nieuwe tonen op de ladder?
Een studie naar een meer prominente plaats voor muziek in het Vlaamse basisonderwijs
 
Sinds enkele jaren kunnen we in Vlaanderen niet langer omheen de groeiende belangstelling voor kunst en cultuur in het onderwijs. Niet alleen op beleidsniveau werden reeds tal van charmeoffensieven gelanceerd om de kunsten meer prominent aan bod te laten komen, ook binnen de academische wereld werd dit actuele onderwerp vanuit diverse invalshoeken belicht.

Dorine De Vos
 
 
Kwaliteitsvolle kunsteducatie in het museum: observeerbaar
(en daarom werkbaar!)
 
 
“Je moet kwaliteit herkennen als je ze ziet. Je voelt het […]”.
Een ‘klare’ uitspraak uit het rapport Bamford[1] maar hoe maak je voelbare, zichtbare kwaliteit nu observeerbaar en dus meetbaar? Tijdens mijn stage bij de publiekswerking van het M HKA (Museum voor Hedendaagse Kunst Antwerpen) ging ik op zoek naar een antwoord, onder de titel: ‘ Hoe de kwaliteit meten van een interactieve museumrondleiding voor secundair onderwijs?

 
Wat betekent het om je leren zelf te sturen, wat is creativiteit, en wat ben je met het onderzoeken van hun verband?
 
Beeld je in, je hebt een probleem. Je bent student in de eerste bachelor rechten. Je zit achter je bureau met een stapel boeken en cursussen die een sherpa amper kunnen dragen. In de komende twee maanden moet je hier alles, tot in de kleinste details, van kennen en kunnen reproduceren. Hoe ga je hier nu aan beginnen? Die Mount Everest van kennis is een heuse uitdaging.

Spelend leren: spelmateriaal motiveert!
Spelmateriaal en spelvormen integreren in de lessen.
 
Had je als kind ook wel eens het gevoel dat een les saai was? Het gevoel dat je je tijd aan het verdoen was? Of mocht jij ook altijd een spelletje gaan spelen als je klaar was met je oefeningen? Altijd hetzelfde spelletje?
Gedaan daarmee!

Mijn scriptie: Een jeugdboek op de planken.
In het laatste jaar van de lerarenopleiding, kregen we via onze scriptie de gelegenheid om nog een keer te tonen wat deze opleiding ons heeft bijgebracht. Ik vond het belangrijk om voor mijn scriptie een thema te kiezen waarin ik alle verworven vaardigheden kon integreren tot één mooi geheel. Daarnaast zocht ik ook naar een idee waarin ik al mijn creativiteit kwijt kon.
Ik koos uiteindelijk voor een thema binnen mijn instapvak Nederlands.

Over-levende emoties, over-lijdende mensen: Emotie en etnografie van het dagdagelijkse op een palliatieve zorgeenheid
 
Over-levende emoties, over-lijdende mensen is een studie naar het dagdagelijkse leven op een palliatieve zorgeenheid. Op weinig plekken in de westerse samenleving wordt het onderscheid tussen leven en niet-leven zo (on-)scherp gesteld als hier. Patiënten worden gerepresenteerd als levende doden. Het leven dat hen nog rest, zou zijn gevuld met lijden en verval.

 
In de ban van de “Stad van God”, waar hemel hel wordt…
 
 
Een aantal jaren geleden, verbleef er een Braziliaanse uitwisselingsstudente bij mij thuis. Op een bepaalde zaterdagavond, zei ze opeens: “Morgen ga ik naar de bioscoop in Brugge”. Wij vroegen ons af waarom ze zover naar de bioscoop wou, er is er eentje op een kwartiertje van ons dorp en Brugge is niet echt vlot bereikbaar, je doet er gemakkelijk twee uur over. We kregen haar echter niet overtuigd, want die film kon je enkel in Brugge bekijken. Het moest dus wel een zeer bijzondere film zijn, dacht ik bij mezelf.

Zo Gebekt, Zo Gedacht
De rol van taalverscheidenheid in de menselijke ervaring
 
Mensen hebben een natuurlijke neiging om alles in de wereld in stukjes te hakken en over vakken te verdelen. Het menselijk lichaam bijvoorbeeld bestaat uit hoofd, romp en ledematen. Onder de ledematen heb je armen en benen. Het been omvat bovenbeen, knie, onderbeen en voet. Of op een abstracter niveau: de wereld valt uiteen in mannelijk en vrouwelijk. Mannelijk is wat sterk, zwaar, hard, hoekig, enz.

Goed nieuws is geen nieuws… Behalve over jezelf
Er zijn drie soorten leugens: lies, damned lies en statistics. Het is een eeuwenoude boutade die nog niets van haar pluimen verloren heeft. Want als we de statistieken moeten geloven, boekt elke krant kwartaal na kwartaal en jaar na jaar vooruitgang en bereiken de Vlaamse kranten steeds meer en jongere lezers én vervrouwelijkt hun publiek. Relevante informatie of zuivere reclame, de kranten vullen er gewillig hun pagina’s mee. “Ik stoor me vooral aan het gebrek aan continuïteit.

De vergrijzing en de bijhorende gevolgen komen eraan. Overheden nemen maatregelen om vijftigplussers langer aan het werk te houden of meer kansen op werk te bieden. Onze Belgische vijftigplussers lopen echter achterstand op tegenover hun Europese collega’s wat betreft werkzaamheid. Vijftigplussers zijn dan ook niet zo een homogene groep dan men denkt. Deze mensen hebben enkel hun leeftijd gemeen. De mannen en vrouwen verschillen in opleiding en achtergrond. In deze masterproef zet men een genderbril op en bestudeert men de vrouwelijke vijftigplussers.

Bemiddeling door lekenrechters na een genocide: Net een brug te ver?
 
Rwanda wordt wel eens het land van 'the thousand hills' genoemd, maar de meesten onder ons kennen Rwanda wellicht door haar genocide in 1994. Een gruwelijke afslachting van 800.000 onschuldige tutsi door "een bende losgeslagen barbaarse hutu", wordt wel eens gezegd, al is dat natuurlijk iets te ongenuanceerd. Niemand weet hoe hij of zij zou gereageerd hebben in die situatie. Het vermogen tot wreedheden is in elk van ons aanwezig.

Dubbelzinnig, dubbel leerrijk

Hoe woordspelingen kunnen helpen bij het leren van een vreemde taal

Dat humor niet geanalyseerd dient te worden, lijkt een ongeschreven wet. Humoristen zullen dan ook ten stelligste afraden om grappen uit te leggen. Toch is juist dit een van de centrale punten in een nieuwe methode voor het vreemdetalenonderwijs.

 
Hoe hard ik ook probeer, mijn kind wil steeds meer en meer
Wat zeggen tv-programma’s zoals ‘De Supernanny’ en ‘Huis op stelten’ bij jou? Ooit al eens één van de vele opvoedingswinkels in jouw provincie binnen gestapt? Of herken je de vele discussies rond ‘hoe voed ik nu op een goede manier mijn kind op’?

“Les enfants anormaux” voor de lens

 “De beide handjes omvatten de greep. Ieder tracht zijn stok kaarsrecht te houden en in dien stand, naar omhoog te heffen, daarna doen dalen, enz. Nu de handen uit de mouwen, eens flink diep ingeademd, de pollekes in elkaar gewreven en opnieuw met moed aan den arbeid! Op de vraag: “Wie kan nog hooger?”, heft een kleine zich reeds op de teenen en weldra volgen zijn makkertjes dit voorbeeld na. Nu weer dalen en dan rijzen, om steeds hooger nog te wijzen…” (Br. Ebergiste, 1925, p. 38‐39)

‘Les enfants anormaux’ voor de lens.