Mogelijke verschillen in verpleegkundige benadering van psychoses.

Kadija Bah
Persbericht

Open communicatie bij psychose.

Voor mijn eindwerk heb ik onderzoek gedaan naar een verpleegkundige benadering bij mensen die aan psychoses lijden. Daarvoor ben ik aan de slag gegaan met open dialoog. Dit is een communicatieve vaardigheid waarbij je patiënten en familieleden dichter bij elkaar brengt door elkaar te laten begrijpen. Tijdens het gesprek luister je vooral en je past je als hulpverlener aan de specifieke context.

De persoon die een psychotische episode doormaakt kan zich niet altijd gehoord of begrepen voelen door zijn context. Tijdens het gesprek ontstaat er een zoektocht naar het begrip van het probleem.

De patiënt kan een crisis ondergaan en daarbij is het belangrijk om direct een open dialoog aan te gaan. Het doel is dan om samen een betekenis te zoeken naar het probleem en een begrip te laten ontstaan, zodat het een meerwaarde kan bieden bij de herstel van de patiënt.

Als hulpverlener stap je uit je expert positie en probeer je meer bewuster te zijn in je houding en benadering naar de gespreksleden toe. Je geeft genoeg ruimte om de dialoog te laten plaatsvinden dat wil ook zeggen dat conflicten voor mogen komen. Je probeert daarbij vooral niet het natuurlijke proces te onderbreken. De focus ligt vooral op het bevorderen van een gelijkwaardige dialoog waarbij er naar verschillende perspectieven word geluisterd tussen de patiënt, zijn hechte netwerk en hulpverleners.

De familieleden en patiënten kunnen bepaalde verwachtingen naar hulpverleners hebben maar het is juist de bedoeling dat het gesprek om hun draait. Binnen de ambulante zorg kan de open dialoog als een effectieve therapeutische aanpak dienen, omdat je zo een ziekenhuisopname kunt voorkomen.

Herstelgerichte zorg gaat niet alleen over het contact als hulpverlener met de patiënt maar ook het contact en het bij betrekken van de familie en context. Dit heb ik kenbaar kunnen maken binnen een psychiatrische ziekenhuis waarbij ik mijn praktijk gerichte onderzoek heb kunnen uitvoeren.

Uit mijn onderzoek kan ik concluderen dat ondanks de meningen kunnen verschillen er toch een gezamenlijke begrip kan ontstaan.

 

 

Bibliografie

 Buus, N., Bikic, A., Jacobsen, E. K., Müller-Nielsen, K., Aagaard, J., & Rossen, C. B. (2017). Adapting and implementing open dialogue in the Scandinavian countries: A scoping review. Issues in Mental Health Nursing38(5), 391–401. doi.org/10.1080/01612840.2016.1269377

Bergström, T., Alakare, B., Aaltonen, J., Mäki, P., Köngäs-Saviaro, P., Taskila, J., Seikkula, J. (2017). The long-term use of psychiatric services within the open dialogue treatment system after first-episode psychosis. Routlegde Taylor & Francis group, 9(4), 310 – 321. doi: 10.1080/17522439.2017.1344295

Bergström, T., Seikkula, J., Alakare, B., Mäki, P., Köngäs-Saviaro, P., Taskila, J., Tolvanen, A., & Aaltonen, J. (2018). The family-oriented open dialogue approach in the treatment of the first-episode psychosis: Nineteen-year outcomes. Psychiatry Research270, 168-175.doi.org/10.1016/j.psychres.2018.09.039

De Haan, L. (2014). Vroege herkenning van een psychose. Bijblijven, 30, 35-38. 

doi.org/10.1007/s12414-014-0067-9

Marlowe, N. I. (2015). Open dialogue with R.D Laing. Psychosis, 7(3), 272-275.

doi.org/10.1080/17522439.2014.955521

Melamed, A., Robinson, J. (2018).Case-control studies can be useful but have many limitations. BJOG An international journal of obstetrics and gynaecologe, 126(1), 23-23. doi: 10.1111/1471-0528.15200

Rosen, K., & Stoklosa, J. (2016). Psychiatric services. Finland in Boston? Applying open Dialogue ideals on a psychotic disorders inpatient teaching unit. Psychiatric Services, 67(12), 1283–1285. doi.org/10.1176/appi.ps.201600340

Seikkula, J., & Arnkil, E. T. (2018). Dialogical meetings in social networks.                     New York: Routlegde

Stockmann, T., Wood, L., Enache, G., Withers, F., Gavaghan, L., & Razzaque, R. (2019).

Peer-supported open dialogue: A thematic analysis of trainee perspectives on the approach and training. Journal of Mental Health28(3), 312–318. doi.org/10.1080/09638237.2017.1340609

Tribe, R. H., Freeman, A. M., Livingstone, S., Stott, J. C. H., & Pilling, S. (2019). Open dialogue in the UK: Qualitative study. BJPsych Open, 5(4), e49. doi.org/10.1192/bjo.2019.38

Ulland, D., Andersen, A. J. W., Larsen, I. B., & Seikkula, J. (2014). Generating dialogicalpractices in mental health: Experiences from Southern Norway, 1998–2008. Administration andPolicy in Mental Health and Mental Health Services Research41(4), 410–419. doi.org/10.1007/s10488-013-0479-3 

Von Peter, S., Aderhold, V., Cubellis, L., Bergström, T., Stastny, P., Seikkula, J., & Puras, D. (2019). Open dialogue as a human rights aligned approach. Frontiers in Psychiatry, 10, 387. doi.org/10.3389/fpsyt.2019.00387

 

 

 

Universiteit of Hogeschool
Verpleegkundige
Publicatiejaar
2021
Promotor(en)
Thomas More
Kernwoorden
Share this on: