Wanneer de Taj Mahal jouw Atomium wordt
“Naar India?! Zou je dat wel doen?” Verhuizen naar het buitenland, het is in de 21e eeuw niet langer een rariteit. Wie heeft tegenwoordig geen kennis die het vertrouwde Vlaanderen verruilde voor een ander Europees land? Maar slechts enkelingen gaan ook buiten die Europese grenzen op zoek naar grotere avonturen. Volgens de Verenigde Naties zijn Indiërs de personen die wereldwijd het meest emigreren, maar als Belg emigreren naar India is nog een ander verhaal. Hoe vind je immers je weg tussen de indrukwekkende IT-gebouwen en de verloederde sloppenwijken, in een land waar meer goden zijn dan geasfalteerde wegen?
HET GEZIN DE BAKKER
Op het eerste gezicht is de Vlaamse familie De Bakker een gezin als elk ander: Jos (°1975) en Karen (°1975) hebben een gezellig huis, en drie prachtige kinderen die na de schooluren vertoeven op het voetbalveld en in het zwembad. Wanneer je de gezinsleden beter leert kennen, zie je in dat ze allesbehalve gewoontjes zijn: reizen en verhuizen is hun tweede natuur en ze hebben een bijzonder verhaal te vertellen, onderbouwd door exotische namen van buitenlandse vrienden, halsstarrige woorden Tsjechisch, foto’s en schoolrapporten uit internationale scholen. “Ik denk dat wij mensen zijn die zo af en toe eens moeten verhuizen”, aldus Karen. In december 2017 verruilen Jos en Karen de hectische Vlaamse levensstijl opnieuw, ditmaal voor het tragere Indische leven in Bangalore. De meest Vlaamse ervaring die ze er zullen hebben, is wonen tussen Franstalige Belgen en Zweden, en macaroni eten die bereid wordt door hun Indische kok. Hun kinderen Sophie (°2003), Louise (°2006) en Vince (°2010) reageren heel verschillend op dit nieuws. Terwijl Sophie en Louise het avontuur graag willen aangaan, ziet Vince er als een blok tegenop.
INTEGRATIE
Snel wordt duidelijk dat verhuizen naar India nog een ander paar mouwen is dan de verhuis naar Tsjechië, op 1000 km van thuis, wat het gezin enkele jaren geleden al deed. De eerste dagen gaan voor de gezinsleden gepaard met heel wat gemengde gevoelens: zo is er het ultieme vakantiegevoel wanneer het kwik in India zomerse temperaturen aangeeft terwijl België te maken heeft met een strenge winter, maar ook de walging bij de aanblik van het afval op de straten. En hoewel ze er moedig voor gaan, is het belangrijk om niet te vergeten dat het voor Sophie en Louise alweer vijf jaar geleden is dat ze Engelstalig onderwijs volgden, en dat Vince nooit eerder Engels sprak.
Hoewel het gezin op verschillende momenten met misverstanden te maken krijgt – de Indiërs zeggen steevast ‘ja’ wanneer ze ‘nee’ bedoelen – gaan ze zonder oogkleppen de uitdaging aan en verloopt de aanpassing aan hun nieuwe levensstijl relatief vlot. Met wisselende motivatie en zelfvertrouwen leren ze de Engelse taal. Aan de hand van een verzameling interviews en dagboekfragmenten zowel vóór als na de verhuis, wordt de evolutie van het initiële “hier eten ze met hun handen, dat vind ik eigenlijk echt heel onbeleefd” naar “met de handen eten wordt voor mij zo al normaal” bijgehouden. Voor een buitenstaander lijkt het bijna als vanzelf te gaan.
RELEVANTIE
Aangezien de gezinsleden in verschillende levensfasen zitten, niet allemaal even gemotiveerd zijn en verschillende niveaus van Engels hebben bij het vertrek naar India, wordt in deze masterproef onderzocht welke factoren ervoor zorgen dat ze zich toch allemaal vlot integreren. Hoe goed is hun Engels taalniveau? In welke mate stellen ze zich open voor hun nieuwe thuisland? En hoe groot is de rol van cultuurshock in dit hele verhaal? Tegen de achtergrond van de bestaande wetenschappelijke inzichten stellen we vast dat niet zozeer hun niveau van het Engels hun integratie in India vergemakkelijkt, maar wel het zelfvertrouwen dat ze hebben bij het spreken ervan. Ook het feit dat de familie zich openstelt voor de Indische cultuur en het gevoel heeft op mensen te kunnen terugvallen in hun nieuwe omgeving, draagt bij tot een gevoel van thuishoren. De gevalstudie van het gezin De Bakker zou een verhelderende blik kunnen werpen op de wereld van migranten, en de manieren waarop het gastland de integratie voor hen voortaan kan vergemakkelijken. Want al snel wordt het duidelijk: voor het gezin De Bakker is het niet zozeer de Taj Mahal die hun nieuwe Atomium wordt. Wel dragen ze de Taj Mahal voortaan naast het Atomium in hun hart.
