Inwendige enkelbraces, de oplossing voor instabiele enkels of toch te mooi om waar te zijn?
Enkelverstuikingen zijn een van de vaakst voorkomende letsels, zeker tijdens sportactiviteiten. Bij het grootste deel van de verstuikingen klapt de voet naar binnen, wat resulteert in pijn aan de buitenkant van de enkel. De enkel wordt verstevigd door spieren en pezen, het gewrichtskapsel en ligamenten. Door een enkelverstuiking kunnen deze structuren beschadigd raken, waarbij de ligamenten, meestal een van de buitenste, kunnen uitrekken of zelfs scheuren. De behandeling na een enkelverstuiking is initieel conservatief, idealiter onder begeleiding van een kinesitherapeut. Voor 20-25% van de gevallen blijkt de conservatieve aanpak onvoldoende, waardoor verzwikte enkels blijven optreden en deze patiënten klagen over aanhoudende pijn en een instabiel gevoel. Onderzoek heeft aangetoond dat chronische instabiliteit vaak gepaard gaat met aantastingen in de enkel en voet. Voor deze patiënten kan een operatieve ingreep aangewezen zijn. De meest gebruikte procedure, de Brostøm-Gould procedure, geeft goede resultaten en weinig complicaties, maar studies hebben aangetoond dat het herstelde ligament toch zwakker blijkt te zijn dan een gezond ligament. Hierdoor zijn ze in sommige gevallen alsnog niet sterk genoeg om enkelverzwikkingen te voorkomen; daarbovenop is na de operatie een lange periode van bewegingsbeperking aangewezen om het herstelde ligament te beschermen. Nieuwe technieken werden ontwikkeld om aan deze beperkingen tegemoet te komen, waaronder de InternalBrace (Arthrex) die het herstelde ligament gaat overbruggen voor extra stevigheid en bescherming. Verschillende studies hebben al bewezen dat de InternalBrace- reconstructie veel sterker was.
Deze studie ging het effect van gescheurde ligamenten na op de bewegingen in de enkel en verschillende voetgewrichten, evenals het effect van de InternalBrace om de gescheurde ligamenten te overbruggen. Op die manier werden vijf verschillende condities gecreëerd: de voet met intacte ligamenten, met één doorgesneden ligament, met twee doorgesneden ligamenten, met overbrugging van de InternalBrace voor één ligament en overbrugging voor twee ligamenten. Daarbovenop werd het effect nagegaan van een nagebootste enkelverstuiking (waarbij de voet naar binnen klapt) op deze bewegingen in de enkel- en voetgewrichtjes. Om deze elementen te kunnen onderzoeken, werden vijf kadavervoeten gebruikt. De voeten werden gemonteerd op een gangsimulator die er de steunfase van de gangcyclus mee kan nabootsen, waarbij ondertussen de bewegingen in de enkel- en voetgewrichten werden geregistreerd aan de hand van een 3D-camera. Op basis hiervan kon de invloed van een bepaalde conditie (vb 1 gescheurd ligament) op de bewegingen in de enkel- en voetgewrichten tijdens de steunfase van de gangcyclus, worden geëvalueerd.
De resultaten van deze studie toonden aan dat een scheur van de ligamenten niet alleen invloed had op de bewegingen in het gewricht waar ze primair voor instaan, maar dat ook beweging in andere gewrichten werd beïnvloed.
Toepassing van de gecombineerde overbrugging met de InternalBrace kon voornamelijk voor de enkel de verstoorde beweging herstellen. De InternalBrace was echter niet in staat alle bewegingsverstoringen in andere gewrichten op te heffen.
De resultaten van de nagebootste enkelverstuiking bleken niet sterk verschillend van de gewone stapcyclus, tegen de verwachtingen in. Mogelijks was de gehanteerde kanteling te klein om een reële enkelverstuiking na te bootsen.
