Mijn gezin, doodgewoon anders

Een ouder stapt de school binnen van haar vierjarige kleuter en vraagt aan de juf hoe het vandaag is verlopen. Dit is een scène uit het dagdagelijkse leven, dat men als vanzelfsprekend beschouwt. Contact tussen de ouders en de juf of meester, ouderbetrokkenheid en ouderparticipatie. In onze Westerse cultuur hoort het er gewoon bij. Het maakt deel uit van ons leven en we investeren steeds meer en meer in de relatie tussen school en ouders. De ouders hebben een stem, ze worden gehoord, er wordt naar hen geluisterd en we houden rekening met hen. Uiteraard gaat het er niet overal zo aan toe. Er zijn heel wat landen waar het onderwijs nog niet zo ver gevorderd is. Wij -landen met een goed onderwijssysteem- behoren zelfs tot de minderheid. Toen ik gedurende drie maanden stage ging lopen in Boa Vista, waren de verschillen meer dan duidelijk. Laat ik eerlijk zijn, het onderwijs in de stad is daar zeker niet slecht! Ze doen echt hun best, maar van ouderbetrokkenheid is er absoluut geen sprake. Vele ouders hebben geen idee wat hun kleine spruit allemaal uitvoert gedurende de dag, vele ouders zette nooit een stap binnen in het gebouw. Dat is triest. Heel triest. Naast het gezin, is de school een plek waar kinderen hun meeste tijd spenderen. De ouders zouden dan ook op de hoogte MOETEN zijn van het schoolgebeuren van hun kind. Op drie maanden tijd kan je geen wonderen verrichten, wel kon ik kleine stapjes zetten om de situatie nét iets beter te maken. Het lijkt misschien wel een zandkorrel in een hele woestijn: minuscuul klein, amper zichtbaar. Maar voor hen is het iets zeer groot, voor hen heb ik er wel een wonder verricht.