Mag het iets meer zijn? Over de kunst van prijszetting en prijsdifferentiatie in cultuur- en gemeenschapscentra
De bereidheid tot betalen van een individu voor een podiumvoorstelling ligt gemiddeld dubbel zo hoog als de gezette ticketprijzen, zo bleek uit de participatiesurvey van Colpaert, e.a. in 2009. Binnen het huidige klimaat gekenmerkt door besparingsmaatregelen, ondervinden cultuur- en gemeenschapscentra de druk vanuit lokale besturen om meer eigen inkomsten te genereren om zo de continuïteit van de werking te garanderen. Een aantal onderzoeken bevestigden reeds dat prijsdifferentiatie een strategie is om in te spelen op de individuele bereidheid tot betalen en zorgt zowel voor een optimalisatie van de inkomsten als het publieksbereik.
In deze scriptie onderzoeken we in welke mate en voornamelijk onder welke vormen cultuur- en gemeenschapscentra de strategie van prijsdifferentiatie implementeren in hun werking. Verder onderzoeken we de effecten van de huidige prijsdifferentiatietechnieken op enerzijds de inkomsten en anderzijds op het publieksbereik.
Dit onderzoek toont aan dat voorbeelden van formules die de hogere bereidheid tot betalen trachten op te halen in de sector van CC en GC eerder uitzonderlijk zijn. Verder voorzien CC en GC geen keuzemogelijkheden voor mensen met een lagere bereidheid tot betalen die niet onder een afgebakende kortingscategorie vallen en die daarnaast niet bereid zijn om een engagement op te nemen om meerdere keren per seizoen te participeren. De klassieke abonnementen leggen voornamelijk de nadruk op het verzekeren van een hoge zaalbezetting, maar niet op een divers publieksbereik aangezien hoofdzakelijk 40-plussers hiervan gebruik maken en een grote druk leggen op de zaalcapaciteit bij populaire voorstellingen. Leeftijdskortingen blijken uit recent gebruikersonderzoek doorgaans ook hun doel te missen.
