Generation skipping
Kunnen kleinkinderen wel of niet rechtstreeks van hun grootouders erven?
Op 10 december 2012 werd een nieuwe wet gestemd die een aantal wettelijke regels voor het krijgen van een erfenis aanpast. Luid wordt er geroepen dat ‘Generation skipping’ vanaf dan mogelijk is.
Met de term ‘Generation skipping’ wordt bedoeld dat grootouders hun eigendom en hun vermogen bij hun overlijden niet meer doorgeven aan hun eigen kinderen, maar rechtstreeks aan hun eigen kleinkinderen. Er wordt zo één generatie overgeslagen of ‘geskipt’.
Doordat de erfenis slechts eenmaal wordt doorgegeven in plaats van twee maal (eerst van de grootouders naar de ouders en daarna van de ouders naar de kleinkinderen) is dat ook op het vlak van de successierechten voordeliger voor de hele familie. Als alle goederen van de grootouders naar de kleinkinderen overgaan, worden er namelijk maar één keer successierechten betaald. Deze techniek levert dus vooral een fiscaal voordeel op.
De stelling dat ‘Generation skipping’ slechts dankzij de nieuwe wet mogelijk is, is echter fout. Er bestaan reeds lang voor de nieuwe wet mogelijke technieken voor de grootouders om (een deel van) hun vermogen rechtstreeks door te geven aan hun kleinkinderen. Zo kunnen grootouders dit in hun testament bepalen of een deel van hun vermogen aan de kleinkinderen schenken.
De enige nuance die door de nieuwe wet wel mogelijk gemaakt is, is dat de ouders nu ook zelf kunnen beslissen de erfenis niet te aanvaarden met de bedoeling het rechtstreeks aan hun kinderen te laten toekomen. De nieuwe wet creëert dus de mogelijkheid voor de kinderen zelf om een generatie over te slaan in het geval dat de grootouder dat niet vooraf geregeld heeft.
De nieuwe wet zorgt er dus niet voor dat ‘Generation skipping’ mogelijk is, maar is slechts een nieuwe techniek voor de kinderen naast de reeds bestaande methodes voor de grootouders. Daarnaast blijkt deze nieuwe techniek ook ongelijkheden te creëren tussen de verschillende takken van de familie, tussen de neven en nichten. Dit kan niet de bedoeling zijn van de wetgever, waardoor een aanpassing van de wet wenselijk is.
